Flexibel zijn

Mijn verstandelijk beperkte zus werkt aan haar bucketlist. Dit weekend heeft ze een optreden van André Rieu bijgewoond op het Vrijthof in Maastricht. Lieve zus en zwager hebben haar vrijdag van Zoetermeer naar Eindhoven gebracht, waar ze is overgestapt in het busje van de organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking die de korte vakantie heeft georganiseerd. 
Vandaag haal ik haar om 11.30 uur op in Eindhoven, pik ik op de terugweg Theo en hond op en rijden we na een korte lunch in 5 kwartier naar het westen om rond 13.30 uur mijn moeder te bezoeken die zaterdag 92 is geworden. Daarna brengen we mijn zus naar huis en gaan langs bij mijn oudste zus die na 10 weken ziekenhuis thuis aan het herstellen is. We eten ergens een hapje om de files te vermijden en op de terugweg halen we bagage op bij dochter en schoonzoon in Waalwijk om mee te nemen naar Italië, omdat zij niet alles in hun auto gepropt krijgen. Dan zijn we om 19.30 uur thuis om uit te rusten van een drukke dag.
Tenminste….dat is de planning. Het is maar goed dat Theo en ik allebei flexibel zijn. 
De dag begint goed. We laten samen de hond uit en om 10.30 uur rij ik naar het Van der Valk hotel in Eindhoven. Het is een ritje van 25 minuten, maar omdat er tussen Moergestel en Eindhoven vaak ergens een file staat, neem ik het zekere voor het onzekere. Niet voor niks, veel vakantieverkeer, maar ik ben er op tijd. Zus staat te stralen, ze heeft het ontzettend naar haar zin gehad. Twee mannelijke reisgenoten knuffelen haar stevig, de een kan zijn tranen niet bedwingen. Ze kennen elkaar 2 dagen, maar het afscheid voelt even verdrietig als na een vakantie van 2 weken. Spullen in de kofferbak leggen, zus vastzetten met de autogordel en op naar huis. 
De auto wil niet starten. Oh ja toch. Oranje lampje, een stuurtje met uitroepteken, waarschuwing: stuurkracht verhoogd, rustig verder rijden en na laten kijken. Rustig rijden en na laten kijken? We moeten zo naar het westen en woensdag gaan we richting Italië. Problemen met de auto kunnen we nu niet gebruiken! Ik bel Theo, maar die kent de waarschuwing niet. Terwijl ik met licht zweet in de handen naar huis rij, kletst mijn zus de oren van mijn hoofd, nog vol van het optreden en van de leuke mannelijke begeleiders. Ik probeer de juiste reacties te geven op het juiste moment, terwijl het oranje stuurtje met uitroepteken op het dashboard vrolijk blijft branden. Thuisgekomen zet ik mijn zus aan het lunchpakket dat ze heeft meegekregen, smeer brood voor Theo en mezelf en zet koffie voor zus. Theo belt naar de garage in Tilburg. Ze hebben het druk, misschien heeft de garage in Waalwijk meer tijd. Die hebben het hartstikke druk, dus verwijzen ze Theo weer vriendelijk naar Tilburg. Met boterhammen, banaan en water installeert Theo zich rond 13.00 uur in de garage, waar ze moeten gaan uitzoeken wat er aan de hand is. Nieuwsgierig als hij is, kijkt hij mee met de monteur en vraagt hem het hemd van het lijf. Dan wordt hem door een andere medewerker vriendelijk verzocht de werkplaats te verlaten vanwege de veiligheid. Het zal wel zijn geklets zijn. Sinds zijn ziekte zit er geen rem meer op. Afgelopen vrijdag bij de arts mocht hij nog een laatste vraag stellen, waarna hij zijn laptop open sloeg om nog een paar wetenschappelijke artikelen te bespreken. Ik heb hem aan zijn oren de spreekkamer uitgesleept. 
Terwijl in de garage bij Theo de mond wordt gesnoerd, davert mijn zus maar door, het witte broodje met kaas wordt maar erg langzaam kleiner. Van 11.30 uur tot 14.00 uur is ze geen minuut stil. Dan merk ik dat ze moe wordt en stel haar voor even te gaan rusten. De bestralingen van een paar weken geleden hebben toch nog de nodige impact. In de rust die is neergedaald speel ik met de hond in de tuin en belt Theo. De accu is de boosdoener, hij is versleten en er moet een nieuwe in. Ben ik even blij dat we daar niet in Italië halverwege een berg zijn achter gekomen! Om 14.45 uur is Theo thuis, ik maak zus voorzichtig wakker en om 15.15 uur zijn we eindelijk op weg en rijden zo de files in die we hadden willen vermijden. Zus valt gelukkig in slaap, zodat we alleen de drukte op de weg hebben. Na 17.00 uur komen we bij zus thuis aan. Ik haal friet en snacks bij de snackbar om de hoek die we met z’n drietjes opeten als zus zich heeft opgefrist. Mijn moeder zit nu te eten, dus we gaan vanavond maar langs. Oudste zus heeft afgebeld, ze moet helaas weer naar het ziekenhuis. Na een kort bezoek bij moeder brengen we zus naar huis en dan rij ik zo snel mogelijk naar Waalwijk. Om 21.00 uur wordt daar de kofferbak gevuld en dan rijdt Theo naar huis. Eindelijk, 21.30 uur kunnen de beentjes omhoog. En we wilden ons nog wel rustig voorbereiden op de vakantie. Morgen maar proberen dan.