Happen en stappen

We hebben een fijn weekend mogen meemaken, in het mooie hoge noorden bij Logement Doosje. Elk jaar houden ze een Keltisch weekend met Ierse en Schotse maaltijden, muziek en verhalen. Dit keer zijn wij erbij. Een beetje gammel wel helaas. Vorige week een zware verkoudheid opgelopen waar vooral Theo veel last van heeft. Stevige hoestbuien die vermoeiend zijn. Op vrijdag lopen we nog een stukje Pieterpad van Groningen naar Haren en Theo heeft het zwaar. Hij stort ongeveer neer op een bankje langs de route om bij te komen. Hijgend en voorover hangend probeert hij voldoende energie bij elkaar te rapen om de laatste kilometers af te leggen. Stiekem komt dan toch de angst naar boven dat er misschien meer aan de hand is dan een verkoudheid. Hij blijft tijdens het weekend hoesten, maar kan gelukkig wel genieten van het lekkere eten. De warme, gezellige eetzaal vol mensen en muziek prikkelt op zaterdag zijn hersenpan te veel, dus dan gaat hij op tijd naar bed. Daar hoest en krabt en draait hij de nacht rond. Hij gloeit, zijn ademhaling gaat snel, beelden van Theo bij de spoedeisende hulp schieten door mijn hoofd en de slaap blijft weg. Maar hij staat zondagochtend weer redelijk op en we kunnen mee met een wandeling met gids in het prachtige Nationaal Park Lauwersmeer. Het tempo ligt niet hoog, dus is ook voor Theo goed uit te houden. Na de afsluiting met snert en chocolademelk met slagroom rijden we huiswaarts, met een tussenstop bij museum More waar we ontroerende, grote potlood-, houtskool- en pentekeningen bewonderen. Thuis probeert Theo of hij ‘Mieke heeft een Lammetje’ uit zijn klarinet kan krijgen, maar de wol van het beestje geeft de nodige kriebels in zijn keel en ik hoor meer hoesten dan tonen. Vandaag gaat het een stuk beter met Theo. Toch is hij benieuwd of zijn verkoudheid invloed heeft op de bloedwaarden. Morgen moet hij bloed laten prikken, volgende week is de viermaandelijkse controle bij zijn arts. Wordt toch weer spannend, duimen staan in de starthouding.