Knopje tussen de oren

Op zaterdag hebben we een wandeling gemaakt van een uur met een korte pauze en zondag een uur zonder pauze. Theo heeft als doel om in november, een half jaar na ontslag uit het ziekenhuis, de derde etappe van het Pieterpad te lopen, 21 km lang. De eerste twee etappes hebben we vorig jaar gelopen, kort voordat hij ziek werd. Misschien veel te hoog gegrepen, maar het is altijd fijn om naar een doel te kunnen toewerken. En dat doel heeft Theo nodig. Met elke dag die voorbij gaat en de afstand tot de stamceltransplantatie korter maakt, begint het meer te werken tussen zijn oren. Het knopje van ‘niet aan denken en positief blijven’ schiet soms als een stop in de stoppenkast terug in de beginstand van ‘wat staat me in vredesnaam allemaal nog te wachten’. Hij begint dan te somberen en keert in zichzelf. Heel erg logisch, ik merk dat mijn emoties ook meer aan de oppervlakte komen te liggen en dat de tranen sneller komen. Gelukkig kunnen we er goed over praten en met humor kan het knopje dan toch weer in de positieve stand schieten. Zo ook vandaag onderweg naar het ziekenhuis. Theo is bij de tandarts geweest om zijn gebit nog even goed te laten nakijken en behandelen om te voorkomen dat het eventueel een bron van infectie wordt tijdens de behandeling. Het beleid bij stamceltransplantaties was eerder om uit voorzorg het hele gebit te trekken, maar daar zijn ze (grotendeels) vanaf gestapt. Ik zie dus zijn eigen tanden als ik weer een glimlach op zijn gezicht heb gekregen. Zo meteen hebben we het intakegesprek voor het verblijf in de isolatiekamer en de spanning begint toe te slaan. Afleiding met humor werkt dan het best. Eerst nog bloed prikken, dan met de lift naar de bekende Hematologie/Oncologie verpleegafdeling waar het gesprek met twee verpleegkundigen plaatsvindt. De kamer zelf kunnen we niet zien, want daar verblijft nu een man in isolatie die herstellende is van zijn transplantatie en de nodige kilometers wegtrapt op de hometrainer. Hij rolt redelijk door zijn dip heen maar is volgens de verpleegkundigen geen graadmeter voor Theo, die een veel zwaardere chemo krijgt. Dat zijn dingen die hij liever niet hoort. Zijn wangen worden steeds roder als de verpleegkundigen hun uitleg- en vragenlijst doornemen. Niet gerustgesteld gaat hij na het gesprek door de CT-scan. En als hij s’avonds informatie leest over de mogelijke bijwerkingen van de chemo op de lange termijn heeft hij een bezorgde blik in zijn ogen. Het knopje tussen zijn oren zal nog wel een paar keer heen en weer gaan de komende tijd.