Kou

Theo wordt wakker in een koude woonkamer. Na 4 nachtelijke bezoeken aan een ijskoude wc voor een plas en weer de nodige onrust, blijft hij lang onder zijn dekbed liggen tot de airco de temperatuur van 11 naar 14 graden heeft geblazen en hij de moed heeft verzameld om op te staan. Hij is erg moe vandaag. De vaatwasser uitruimen lukt nog en een kamerplant krijgt wat extra potgrond, maar dan is de energie op. Zijn stem is helemaal weggezakt en klinkt hees. De afspraak met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis belt hij af en het wandelen buiten slaat hij over. Binnen sloft hij zijn rondjes rond de eettafel, maar verder komt hij weinig van de bank af. Zijn mond voelt niet goed en de rest van zijn lijf eigenlijk ook niet. Als ik zeg dat hij er beter aan toe is dan na de eerste kuur, kan hij zich dat moeilijk voorstellen. Gelukkig is daar mijn blog, waar Theo kan teruglezen dat ik gelijk heb. Hij kan maar moeilijk zijn vermoeidheid accepteren en vecht daardoor vooral tegen zichzelf. Dat is op dit moment de verkeerde opmerking, en de Prednison tranen lopen weer over zijn koude wangen. Om niet mee te gaan huilen (hoewel ik soms de humor wel zie van al die huilbuien) ga ik lekker een lange, frisse wandeling maken met de hond. We zijn de enigen die langs de stroom lopen, dus ik kan mezelf luid en duidelijk toespreken om de moed erin te houden en mijn geduld te bewaren. Weer thuis gekomen stort ik me op allerlei klussen om even niet met Theo bezig te zijn: wassen draaien, was vouwen, kattenbakken schoonmaken, vaatwasser inruimen, kookplaat schoonmaken, garage opruimen, stofzuigen, de tuinvogels voeren, papiercontainer vullen en aan de straat zetten, spelen met de hond en koken. De noedelschotel bevalt in de smaak dus Theo eet er goed van. Na het eten begint hij weer een beetje bij te komen, maar zijn temperatuur niet. Het is met 17 graden niet heel warm in de woonkamer de hele dag en hij heeft ijskoude handen die hij warmt aan de gashaard. Aan de buitenkant zijn ze nu warm, maar voor hem voelen ze nog steeds koud aan, dus gaan de handschoenen aan tot hij weer onder zijn dekbed kruipt op de slaapbank. Nu maar hopen dat ze morgen de verwarming aan de praat krijgen en we niet hoeven te wachten op een nieuwe ketel.