Opname 4
Ik zal het maar toegeven: ik ben een angsthaas. Altijd al geweest. Toen ik jong was las ik de boeken over Hazenhartje, net zo’n bangerik als ik. Ik heb een grote fantasie wat betreft enge dingen die kunnen gebeuren. Zeker als ik ‘s-nachts alleen in huis ben, zonder hond, en als grote borden langs de weg met knipperende teksten vertellen dat er momenteel veel woninginbraken worden gepleegd in het dorp. Dus om een beetje te kunnen slapen vanaf 4.00 uur heb ik de slaapkamerdeur op slot gedaan en een barricade opgeworpen met de keukentrap, het nachtkastje, de krabpaal, een kistje en de hondenmand. Knappe dief die hier naar binnen komt. Een vriendin die is gescheiden zei eens, dat ze zich als alleenstaande niet de luxe kon permitteren om bang te zijn. Daar heeft ze helemaal gelijk in natuurlijk, maar nu even niet, ik ben niet alleenstaand maar tijdelijk alleengaand.
Theo heb ik vannacht om 3.00 uur achtergelaten in het ziekenhuis voor zijn vierde opname. Zijn temperatuur is gezakt tot onder de 38,5 zodat de bloedtransfusie kan worden opgestart. Als alles goed blijft gaan ( temperatuur blijft gelijk of zakt) dan krijgt hij daarna ook het tweede zakje bloed. Maar helaas, zijn temperatuur gaat weer omhoog, boven de 39, dus de bloedtransfusie wordt uitgesteld en alleen het vocht blijft zijn lichaam binnen druppelen omdat zijn bloeddruk te laag is, af en toe aangevuld met antibiotica via het infuus. Als ik hem in de ochtend bel ziet hij er uitgeput uit. Hij is erg moe en ligt alleen maar te slapen, dus ik hoef nog niet op bezoek te komen, dat kan in de loop van de middag. Ik doe thuis rustig aan, wat opruimen, wasje draaien, boodschappen doen en dan richting ziekenhuis. Hij is diep in slaap als ik binnenkom. Ik geef hem zachtjes een kus, waar hij nauwelijks op reageert. In zijn laken zitten lichtbruine vlekken. De antibiotica heeft zijn darmen van slag gemaakt. Gelukkig heb ik verschoningen bij me. Als een verpleegkundige bloed komt prikken om de Hb waarde te bepalen na de twee zakjes bloed is dat weer erg pijnlijk. Zoals de verpleegkundige gisteren aangaf, kan het zijn dat de aderen door de chemo zijn aangetast waardoor ze gevoelig zijn geworden. Theo zakt daarna weer in een diepe slaap. Ik blijf een uurtje bij hem zitten en ga dan naar huis. Na een kop soep als avondeten bel ik hem op om te overleggen of ik nog langs zal gaan. We spreken een half uurtje af. Theo is koortsig en slaperig. Hij eet een paar happen maar het smaakt hem niet. Hij heeft sinds een paar dagen af en toe de hik, ook na die paar happen. Heel irritant. Hij krijgt twee paracetamol tegen de koorts. Die heeft hij ook wel nodig. Als ik hem in mijn armen neem om hem te troosten (hij moet even huilen om alle ellende) voel ik hem gloeien. Maar heel hard duimen dat ze de koorts er snel onder krijgen. Zijn Hb is gelukkig wat verhoogd, is nu 4,8. Omdat 5 minimaal is tijdens chemo zit hij wat dat betreft bijna goed. Nadat ik zijn en mijn tranen heb gedroogd laat ik hem met pijn in het hart achter. Ik heb zo met hem te doen. Hij krijgt zoveel voor zijn kiezen, maar wat is het toch een kanjer en wat is hij sterk. Hij slaat zich elke keer door de dip heen, ook door deze, al heeft hij er zelf nu nog een hard hoofd in. Ik moet ook sterk zijn vannacht, maar daar krijg ik gelukkig hulp bij. Hond ligt nu aan mijn voeten te slapen. Samen met haar gaat het me wel lukken.