Pet……scan

Die arme Theo. Begint hij weer volop jeuk te krijgen, kan hij niet meer met zijn nagels krabben. Waren ze na het Sweet Syndroom prachtig lichtroze van kleur en helemaal glad, nu beginnen ze steeds meer te verkleuren, te bobbelen en gevoelig te worden. In de nacht hoor ik dan ook rare geluiden als Theo probeert op alternatieve manieren de jeuk te lijf te gaan. Kam, t-shirt, laken, handen, alles wordt ingezet. Hij is een beetje down als ik terugkom van een massage van mijn nek en bovenrug, die aan het protesteren zijn tegen een nieuwe werkplek op kantoor en de ongewone, zwaardere werkzaamheden in en om het huis. Theo herkent zijn lichaam niet meer en de spiegel ontwijkt hij al een poosje. Zijn wimpers zijn weg en zijn borstelige wenkbrauwen nu ook bijna helemaal. Zijn huid voelt niet als zijn oude huid, zijn vingertoppen zijn minder gevoelig, zijn smaak is aangetast, hij heeft vaak een vieze smaak in zijn mond en een loopneus en onder zijn voeten zit het ook niet lekker. Hij voelt gewoon dat de chemo zijn lichaam kapot maakt. De 6 zware chemokuren zijn achter de rug, maar de verwoesting van de gezonde cellen nog niet. En straks komt er nog een nieuwe, pittige lading overheen. Hij maakt zich zorgen over de uiteindelijke schade en of die nog kan herstellen. Met een nuchtere maag en sombere gedachten vertrekt hij tegen de middag naar het Verbeeten instituut voor een Pet-scan, met op zijn hoofd zijn fleecemuts. Hij heeft een leuke pet gekocht toen hij zijn haar begon kwijt te raken, maar tot nu toe heeft hij het te koud om de muts om te wisselen voor de pet. Terwijl hij weg is, ga ik op de laptop aan het werk en maak verse soep voor als hij terug komt. Ik laat de hond uit, die er met een romper om haar lijf uitziet als een blauw worstje met een wollige kop en dito staart. En 4 poten natuurlijk. Bijna 4 uur later stapt Theo de deur weer in. Het onderzoek is goed gegaan, maar hij heeft wel een nare ervaring gehad met zijn ogen. Hij vindt het lastig om te omschrijven: niet wazig, wel een bewegend beeld, maar ook niet echt….Het is gelukkig over gegaan, bij een volgende keer toch maar aan de bel trekken. Hij zit weer wat beter in zijn vel, dus ik ga met een gerust hart nog een uurtje naar het werk. Daarna een boodschap doen en avondeten koken. We wandelen in de avond een half uurtje met de hond, Theo doet zijn oefeningen, ruimt de vaatwasser uit en sorteert oude dia’s van zijn overleden ouders. Het gaat met zijn energie de goede kant op, morgen een uitstapje maken.