Plakker

4 november. Na het gesprek met de arts kunnen we nog niet naar huis. Het litteken in de lies van Theo, daar waar een lymfeklier eerder is verwijderd, ziet er niet mooi uit. We moeten naar de spoedeisende hulp zodat de chirurg er even naar kan kijken. We melden ons bij de balie en nemen plaats in de wachtkamer. We hebben geen idee hoe laat Theo wordt geholpen. Het is lunchtijd en we lusten wel een hapje. Ik loop naar het restaurant en met twee warme saucijzenbroodjes ben ik al snel weer terug. Lege stoelen. Ik ga maar zitten en eet mijn deel van de lunch op. Na een minuut of 5 komt Theo terug. Hij was opgeroepen, maar ze weten eigenlijk niet precies wat de bedoeling is. Ze beginnen over bloedprikken, dus Theo stelt voor dat er eerst nog even contact wordt gezocht met de arts, want dat lijkt niet de juiste insteek te zijn. Kan hij zijn saucijzenbroodje opeten, het is nog redelijk warm. Helaas redt hij het net niet helemaal, want hij wordt weer opgeroepen en meegenomen naar een kamer. En dan een hele tijd niets. Ik ga nog maar even iets te eten halen en stuur een appje naar Theo. Hij zit te wachten, weet ook niet precies op wat of wie. Ik vraag bij de balie of het nog lang gaat duren en dan word ik naar de ruimte gestuurd waar Theo wacht, zodat we samen kunnen wachten. Niet lang daarna worden we opgehaald en naar een andere ruimte gebracht. Theo moet plaatsnemen op een behandelstoel en mag niets meer eten of drinken, voor het geval hij naar de OK moet. En weer moeten we wachten. Het blijkt dat er door omstandigheden te weinig artsen in opleiding zijn op de spoedeisende hulp. Na een uur verschijnt de chirurg met arts en arts in opleiding. De laatste twee zijn van de afdelingen gekomen om mee te helpen op der spoedeisende hulp. Met het litteken valt het gelukkig mee, geen abces van de wond, maar een lichte ontsteking op een hechting van het litteken zelf, die moet worden opengemaakt. De verdovingsprik is pijnlijk en verdooft maar een beetje, want tijdens het snijden en weghalen van het wondvocht roept Theo meerdere scheldwoorden, steeds met een excuus erachter aan, dat wel. Toch maakt hij ook de nodige grapjes. Hij is dankbaar voor de goede zorg die hij tot nu toe heeft ervaren in het ziekenhuis. Iedereen is even aardig en begaan met hem, dus probeert hij bij alle onderzoeken en ingrepen het ook voor hen makkelijker te maken. De Belgische arts, die het heeft over plakkers die ze niet kon vinden, kan dit wel waarderen. De plakkers blijken pleisters te zijn die later door een verpleegkundige alsnog worden aangebracht. We kunnen naar huis, na 5 uur in het ziekenhuis.