Rotterdam

We hebben vandaag onze eerste afspraak in het Erasmus om 9.10 uur en we moeten een half uur van tevoren aanwezig zijn om Theo in te schrijven als nieuwe patiënt van het ziekenhuis. Vanuit huis is het zo’n 5 kwartier rijden, maar we willen in verband met drukte op de weg om 7.00 uur in de auto zitten. Ik heb de wekker op mijn mobiel ingesteld op 6.15 uur. We slapen slecht, Theo heeft weer veel last van jeuk. Later val ik toch in een diepe slaap. Ik schrik wakker en kijk op mijn mobiel: 7.03 uur! De mobiel is niet afgegaan of ik heb hem slaapdronken uitgezet. Ik maak Theo wakker, spring uit bed en zet de turbo aan. Opfrissen, naar de wc, aankleden, brood uit de vriezer pakken, eitjes bakken, brood en ei op elkaar, snijden en in plastic zakje doen, waterflesje vullen, bananen en biscuitjes mee….12 minuten later kunnen we vertrekken, Theo achter het stuur. Het is druk op de weg, bij Rotterdam staat al een file aangegeven, maar hier kunnen we nog doorrijden. Theo heeft thuis nog snel ontbeten, ik pak nu een boterham met ei. Bij de eerste hap denk ik; “ Heb ik het gas wel uitgedaan?”. Ik was zo gehaast, ik kan het me niet meer herinneren. Als het gas nog aanstaat, met de lege koekenpan erop, dan gaat het straks helemaal mis. En de twee poezen zijn nog in huis. Ik vraag aan Theo of hij weet of het gas uit was. Hij heeft geen idee, maar zit ook niet meer lekker nu. Ik besluit dochterlief te appen of ze even wil gaan kijken voordat ze naar haar werk gaat. Daarvoor moet ze wel omrijden. Ze appt na het kijken natuurlijk dat het gas uit is. Ondertussen zijn we de files ingereden en zien we op het dashboard de tijd van aankomst steeds verder opschuiven. Er blijft steeds minder tijd over om in te schrijven, dus als we eindelijk geparkeerd hebben lopen we snel naar de ingang van het ziekenhuis. Dan komt Theo er paniekerig achter dat de autosleutel niet in zijn zak zit. Ik zeg dat hij naar binnen moet gaan, dan loop ik wel terug naar de auto. En inderdaad, auto zit niet op slot en de sleutel ligt nog in de armsteun. Ook weer opgelost. Theo blijkt zich niet te hoeven inschrijven, dat hebben ze al gedaan vanuit ons eigen ziekenhuis. Hij krijgt een ticket met daarop alle afspraken en een barcode. We moeten de lange gang van het ziekenhuis aflopen naar afdeling Ng. Er rijdt een wagentje waarvan je gebruik kan maken, maar Theo wil lopen. Precies op tijd komen we aan voor de eerste afspraak. Gewicht, lengte en bloeddruk worden opgemeten door een verpleegkundige en dan kunnen we door naar de volgende wachtkamer voor het intakegesprek over de stamceltransplantatie met de arts. Tijdens het gesprek waarin vooral Theo aan het woord is, merk ik dat ik mijn rechter oorbel kwijt ben. Er rust een vloek op mijn rechter oorlel. Dit is al de vijfde oorbel die ik uit mijn linkeroor verloren ben, geen idee hoe. De arts heeft niet heel veel te vertellen, de informatie krijgen we vooral in de afspraken die nog komen. Toch zie ik Theo wat stiller en bleker worden als hij de eventuele bijwerkingen van de BEAM chemokuur (o.a. braken), van het spuiten met Filgrastim voor de productie van stamcellen (o.a. bot-en spierpijn en een kleine kans op een gescheurde milt) en de duur van opname (4 à 5 weken) hoort. Hij moet een aantal toestemmingsformulieren tekenen en dat kost hem even wat moeite. Dit is duidelijk weer een nieuw stadium. We zijn te laat voor de volgende afspraak met de hemaferese afdeling waar stamcellen uit het bloed zullen worden gefilterd. Een hele aardige verpleegkundige legt de gang van zaken uit en laat ons ook nog even oefenen met de spuit Filgrastim die Theo vanaf de 4e dag van de 5e chemokuur twee maal daags in zijn buik moet gaan zetten, 10 dagen lang. Daarna wordt er gekeken of hij voldoende stamcellen in zijn bloed heeft om te gaan oogsten. Omdat we er dan al om 8.30 uur moeten zijn, krijgen we de tip om gebruik te maken van het familiehuis van de Daniël Hoed kliniek dat op een paar minuten loopafstand ligt. Hier mogen kankerpatiënten en/of familie  verblijven tijdens een behandeling in het ziekenhuis. Tenslotte hebben we nog een gesprek met een verpleegkundige van de afdeling waar Theo komt te liggen tijdens de BEAM en de stamceltransplantatie, gedeeltelijk in isolatie. Na de transplantatie zal Theo met de ambulance worden vervoerd naar ons eigen ziekenhuis om daar verder in isolatie te gaan en de dip door te maken. Ze legt alles nog eens heel goed uit en laat een kamer zien die lijkt op de isolatiekamer. Hierna moet Theo nog bloed laten prikken en moeten we de 20 spuiten Filgrastim ophalen bij de apotheek. We eten eerst nog wat in het restaurant (duur!) en nadat alles is afgehandeld lopen we de lange gang weer af naar de auto. Theo rijdt ook weer terug en tegen 15.30 uur zijn we weer thuis. Hij voelt zich nog best goed, vooral de emoties hakken er weer even in. Terwijl hij bijkomt en wat zitten te dommelen ga ik boodschappen doen, stoffen, stofzuigen, opruimen, de was draaien en eten koken. Morgen wil ik gaan werken, dan is de boel tenminste weer aan kant. Wat een dag!