Stroomstoring

Die arme Theo, hij heeft meer jeuk dan slaap gehad vannacht. De woonkamer is dan ook nog donker als hij moet opstaan om naar het ziekenhuis te gaan. Ik maak hem wakker en na een snel ontbijt zit hij even later met kleine ogen en een bleek gezicht naast me in de auto. Hij gaat alleen naar de dagbehandeling van de oncologie terwijl ik ga wandelen met de hond in de omgeving van het ziekenhuis. Na een klein uur is Theo klaar. De beenmergpunctie is meegevallen, de botboring is mislukt. De arts wilde Theo een tweede poging besparen, dus hopelijk halen ze genoeg informatie uit het beenmerg. Er is ook weer bloed afgenomen. Op weg naar huis zie ik uit mijn ooghoeken dat Theo het even moeilijk heeft. Ik geef een kneepje in zijn been en laat hem verder met rust. Niet alles hoeft uitgesproken of gedeeld te worden. Thuis moet hij rustig aan doen om het risico op een bloeding zo klein mogelijk te houden. Hij moet de vaatwasser dus even laten voor wat het is en ik laat hem zittend in een stoel met boek achter als ik in de middag naar mijn werk ga. Daar ben ik niet lang: een grote stroomstoring in een groot deel van Tilburg en omgeving. Alles ligt plat en is uit. “De verwarming”, denk ik meteen. Theo moet op temperatuur blijven, het zal toch niet zo zijn dat we straks weer in de kou zitten. Hij reageert niet op mijn app en ik krijg zijn voicemail als ik hem bel. Naar huis dan maar, op mijn werk kan ik toch niets doen. Thuis is de vogel gevlogen. Er ligt een briefje in de gang: “Elektriciteit ligt eruit, ik ben wandelen”. Hij is een minuut of 20 weg, met de hond. Ik probeer de grote gashaard aan te doen, maar die werkt niet. De kleine wel, beter wat dan niets. Ondertussen stapt Theo naar binnen. Het gaat gelukkig goed met hem. Met een extra plaid en warme kop thee installeert hij zich in zijn stoel. Sneller dan verwacht springt na zo’n anderhalf uur het licht weer aan en begint de verwarmingsketel te branden. Dat hebben we gelukkig achter de rug. Na het eten haal ik de post uit de brievenbus. Er zitten twee hele lieve kaarten bij die Theo met tranen in zijn ogen leest. Mooi hoe mensen ons blijven steunen.