Twee voor Twaalf

Aan deze televisie quiz zou ik graag nog eens meedoen. Moeilijke vragen beantwoorden uit het hoofd of door zo snel mogelijk op te zoeken in dikke naslagwerken en dan het woord raden met de gevonden eerste letters. Maar ik weet niet of mijn brein dat nog aankan. Na twee keer Corona, de nodige stress in het afgelopen jaar en het ouder worden van mijn hersencellen komt er steeds minder opborrelen in mijn hersenpan als ik ga zoeken in mijn geheugen. Theo en ik spelen nu regelmatig ons eigen Twee voor Twaalf, met extra moeilijkheidsgraad. Ik moet vaak eerst raden wat Theo wil gaan zeggen omdat hij dan bijvoorbeeld bij de ‘vvvvvvv…’ blijft hangen of bij de ‘ppppp…’ Of hij gooit er woorden uit die in zijn gedachten toch echt anders waren. Maar als we dan bij de vraag zijn aangekomen gaat het echte werk beginnen: wie of wat was het ook alweer? A,b,c,d,e,……het hele alfabet gaan we langs, in de hoop dat er ergens een belletje gaat rinkelen. We proberen elkaar te beschrijven wat we bedoelen, maar  dat schept meestal alleen maar meer verwarring. Kortom, aan het woord raden komen we nooit toe. Gelukkig heb ik voor meerdere hobby’s dat brein niet zo nodig, dus kan ik gedachteloos knutselen, schilderen, legpuzzels maken of me op Diamond painting storten nu het nog kan. Met artrose in schouder, hand en nek en met een beginnende macula degeneratie in beide ogen zullen er in de toekomst wel wat hobby’s gaan afvallen. Daarom nu maar voortvarend de Diamond painting weer opgepakt. De afbeelding van twee oude mensen die gelukkig liggen te slapen in bed kon ik een jaar niet aanraken. Nu het ondanks Corona en twee verkoudheden goed blijft gaan met Theo heb ik weer de moed om er aan te beginnen. En terwijl we bijkomen van een gebroken nacht omdat de hond doodziek was, we luisteren naar de muziek van Ludovico Einaudi en Theo een Sudoku probeert op te lossen leg ik het ene na het andere gekleurde steentje neer. Steen voor steen, dag voor dag.