Weer in het echte leven

We hebben de afgelopen 2 weken fijn vakantie kunnen vieren. Theo voelt zich naar omstandigheden goed en we hebben de knop omgedraaid kunnen houden, dus de kanker is even ver weg. In Drenthe hebben we heel veel gelachen tijdens de voorstelling Antonius en Cleopatra in het Shakespearetheater in Diever. En vorige week zijn we op pad geweest met een gehuurde camper. We wilden altijd al eens proberen of dit iets voor ons is en we leven nu eenmaal in een tijd dat er sneller knopen moeten worden doorgehakt. De camper die we gehuurd hadden bleek met een storing in de garage te staan, dus we kregen een luxer (lees groter) exemplaar mee. Het was alsof we in een vrachtwagen reden. We hebben dan ook hier en daar wel een paaltje geraakt en boomtakken de camper laten aaien, maar blijkbaar niet erg genoeg om onze borg kwijt te raken. Roermond is een leuke stad met mooie kerken, in de avond ook nog de afsluiting van het vaarseizoen met verlichte boten mogen meemaken, bij Vaals steile heuvels beklommen en een glasblazer aan het werk gezien, lekker gegeten bij Het Geulhof in Mechelen en een prachtige wandeling gemaakt rond Vijlen. Vanaf Cadzand gefietst naar Het Zwin, gezellige strandtenten bezocht, over de historische wallen van Retranchement gelopen en een volksverhaal uitgebeeld met poppen in vitrines bewonderd. En vandaag stappen we het echte leven weer in. Vroeg op, want we moeten om 10.00 uur in het Erasmus zijn voor bloedafname. Om 8.15 uur op pad om de hond naar de dagopvang te brengen en ons dan in het verkeer te storten. Het is een goed uur rijden naar Rotterdam, maar niet nu. Twee uur later (wat doen al die mensen op de weg?) tegen 10.30 uur, willen we de parkeergarage van het Erasmus binnen rijden, maar die is vol. Ook bij de parkeergarages verderop zijn boven de weg de drie rode letters te zien. Wat nu? We zoeken ergens anders naar parkeerruimte en belanden bij een klein tankstation langs de weg. We zetten de auto neer en Theo besluit naar het ziekenhuis aan de overkant te lopen omdat hij anders misschien zelfs te laat komt voor de beenmergpunctie. Ik zal een plekje voor de auto zoeken, maar waar? Eigenlijk staat de auto hier wel mooi, maar je mag maar een kwartier stilstaan. Ik besluit mijn charmes in de strijd te gooien. Ik stap naar binnen en vraag of ik de auto hier mag laten staan omdat alle garages vol zijn en mijn man de hele dag onderzoeken heeft in het ziekenhuis. De eigenaar vindt het gelukkig goed en wijst me een plekje aan waar ik de auto kan parkeren. Hij vindt het fijn dat ik het kom vragen, want mensen droppen vaak hun auto op zijn terrein zonder iets te zeggen. De politie komt dan op zijn verzoek regelmatig bekeuringen uitdelen. Met een gerust hart laat ik de auto achter en ga op zoek naar Theo. Als ik om de hoek van het onderwijsgebouw van het Erasmus loop, zie ik een zee van bloemen liggen op de trappen voor de ingang. Het schietincident van afgelopen donderdag komt ineens dichtbij. Ook in het ziekenhuis ligt een grote gedachtenisplek vol met bloemen, foto’s, teksten en kaarsen voor de omgekomen docent. Heel indrukwekkend. Theo zit te wachten bij de bloedafname. Het duurt gelukkig niet al te lang en we zijn een verdieping hoger precies op tijd voor de beenmergpunctie. Ik mag mee naar binnen. De arts die de punctie en het botbiopt afneemt, heeft al 10 jaar ervaring. Theo merkt duidelijk verschil, het is minder pijnlijk dit keer. Na 5 minuten is het alweer klaar. Helaas moet Theo nog een keer naar de bloedafname. Hij wil zijn bloedwaarden weten, maar het bloed dat eerder is geprikt, is alleen voor vergelijkend onderzoek met het beenmergpunctiemateriaal. Dus wordt er weer een naald in dezelfde arm gezet. Zijn andere arm moet gaatjesvrij blijven voor het infuus van de PET- en CT-scan. Deze worden gemaakt in een bijgebouw, waar we alvast naartoe lopen. We moeten ruim anderhalf uur wachten, en omdat Theo sinds vanochtend 7.00 uur niets meer heeft mogen eten en in het uur voor het onderzoek een liter water moet drinken, hou ik het ook bij wat water. Als ze hem om 13.20 uur komen halen, ga ik pas lunchen. Twee uur later zitten de onderzoeken erop. Als dank voor de parkeerplaats koopt Theo bij het tankstation wat snacks, broodje en drinken. Daar is hij na een dag nuchter blijven wel aan toe. Het verkeer staat vast als we de weg op willen en het duurt even voor we uit de stad zijn. Ook zijn er op de snelweg nog een aantal files, dus we zijn pas tegen 17.30 uur thuis, met hond. Theo is bekaf. Vroeg naar bed. En nu maar wachten op de uitslag.