Zooooo…parc.

Het is bijna zover, morgen stappen we op de boot. Het op tijd opstaan is bij 8.00 uur gebleven, maar Theo denkt dat hij er wel een paar dagen een schepje vanaf kan doen. Hij heeft minder tijd nodig om op gang te komen en zijn energieniveau is nog steeds vooruit gegaan. Vorige week heeft hij voor het eerst weer met zijn tennisclubje mee kunnen doen, wat hij heerlijk vond, en dat ging redelijk. 
We hebben van De Zonnebloem door gekregen bij welk team we zijn ingedeeld: ik ga werken in het restaurant en Theo gaat, hoe toepasselijk, zijn ervaring met de vaatwasser voortzetten bij de afwasploeg. Dat betekent waarschijnlijk ook dat ik extra vroeg uit bed moet om te zorgen dat alles klaar staat voor het ontbijt en dat Theo later kan aanschuiven. Wat voor hem gunstig zou zijn. 
We hebben gisteren de hond naar de opvang gebracht, de koffers voor het grootste deel gepakt en de meeste werkzaamheden gedaan om het huis verzorgd achter te laten. Vandaag gaan we met de kinderen en kleinkinderen naar Zooparc Overloon en dan moeten we vanavond gewoon op onze kont kunnen zitten om uit te rusten. Het is een uurtje rijden naar het zuidoosten en Theo doet het rustig aan, zodat we keurig om 10.00 uur arriveren. Het wordt een hele gezellige dag. Zooparc is mooi groen en de dieren hebben bijna allemaal veel ruimte. We lopen gewoon tussen de kangoeroes, pinguïns en apen en kunnen een hangende luiaard naast het pad aanraken, als dit niet verboden zou zijn. Er staan meer dan 60 grote bouwwerken van Legoblokjes verspreid door het park, wat de wandeling extra leuk maakt. Zo zien we ook dieren die in de dierentuin ontbreken, zoals een gorilla, neushoorn of olifant. Het is een vermoeiend dagje voor Theo. Het slenteren, de gesprekken, alle indrukken…zijn chemobrein heeft moeite met alle prikkels en hij loopt vaak wat stil achteraan. Om 15.30 uur is het dan ook wel mooi geweest. Uit donkere wolken komen bliksemschichten, rollende donder en de eerste regendruppels, dus we nemen afscheid van elkaar en maken dat we bij de auto komen. In het noodweer dat volgt, zit ik dit keer achter het stuur. Gelukkig komen we veilig thuis en na een eenvoudige maaltijd doen we het verder rustig aan. We geven de poezen nog wat extra aandacht, want ze zijn de komende dagen alleen. Jongste zoon zal een keer bij ze langskomen voor een knuffel en schone kattenbak. Nu op bed, tijd om te gaan slapen.