Geen kanker meer.....

De scan die ik zou krijgen in augustus zoals ik jullie al vertelde in mijn vorige blog, is naar voren gehaald en heb hem al achter de rug. De uitslag is ook binnen mijn angsten waren ongegrond en ik heb mezelf alleen maar gek lopen maken al die tijd.    Als in een nachtmerrie levend, gevangen zijn, in je zelf gekeerd. 
Heen en weer geslingerd door goede adviezen. 
Genezen van kanker ik kon het niet geloven.  
U ziet er goed uit en ik kon weer naar mijn mosters terug in mijn hoofd. 
Dat werd mij vertelt u ziet er goed uit ,  ik maakte tijdens mijn visite aan de arts in het ziekenhuis dezelfde opmerking naar hem. 
Ik hoopte dat hij me begreep maar nee. 
Dan maar de brutale vraag gesteld, ik wil een scan. 
Ik weet dat ik er goed uit zie aan de buitenkant. De binnenkant is minder mooi mijn angsten zijn lelijk en aanwezig. 
Er word gelukkig goed op gereageerd en mag ik een ct scan laten doen.
De uitslag is er en ik schijn geen kanker meer te hebben. 
Afscheid nemen van iets dat al twee jaar bij me hoort, afscheid nemen van de monsters in mijn hoofd. 
Ook al klaag ik niet, maar vertel ik over mijn monsterlijk avontuur. 
Ik moet op zoek naar  die voor mij nog onbekende knop die ik niet kan vinden.  
Dan een nog verwarrender hoofd als normaal, een ongekend gevoel dat nu aanwezig is. 
Ik ga niet dood ik ben genezen van kanker, ik laat het niet meer toe, verwarrend zoek ik de monsters die me teisterde, ik roep ze op! Ik fluister ik luister geen reactie.
Ik glimlach, het galmt in mijn hoofd.... ik ben vrij ik ben genezen van kanker.  

Een laatste gedicht,

De dag dat het stil werd in mijn hoofd.
Een moment plots aanwezig zachtjes fluisterend verwevend met het dagelijks ik heb kanker.
Een lang gekoestert verlangen versterkt door hoop.
De trein van het onbekende, het perron gepasseerd in tijd verdwenen.
Eindelijk beseffend met blijdschap afscheid nemend koester ik mijn verleden.
De dag dat het stil werd in mijn hoofd.