De andere kant.
Op social media laat ik -net als de meeste mensen- vooral de leuke dingen zien, tochten met de rolstoel & aankoppelhandbike, frameunnen, huisdieren, vakanties…
Maar de andere kant, die er steeds vaker is, laat ik niet zo vaak zien. De doodvermoeide ik. En de steeds vaker bange ik. Gelukkig mag die kant er hier wel zijn...
Inmiddels ruim 4 jaar na de longkankerdiagnose en nog een paar weken en dan is er alweer een jaar voorbij sinds de borstkankerdiagnose. Dat heb ik maar mooi gehaald! Maar ik heb inmiddels al zo’n half jaar hoofdpijn (gewone hoofdpijn afgewisseld met migraine), voel me vaker wel dan niet uitgeput, en functioneer daardoor op sommige momenten helemaal niet. Dan is de mist in mijn hoofd zo dik dat ik de meest simpele handelingen niet, of met grote moeite uit kan voeren.
Ik probeer te blijven werken, te blijven sporten, de leuke dingen te doen. Maar ik voel me ook steeds verder wegglijden, zonder duidelijke oorzaak. Pre-diabetes. overgewicht, bijwerkingen Lanreotide, chronische pijn... de overgang kan ook nog een rol spelen. Of mis ik ets minder voor de hand liggends? Is het een combinatie van alles? Er is geen simpele oorzaak aan te wijzen.
Soms ben ik bang voor uitzaaiingen in mijn hersenen. Maar ik heb geen onverklaarbare uitval van ledematen en mijn zicht is niet slechter geworden. Dat mijn hoofd met regelmaat niet werkt is griezelig. Heb zelfs al een geheugentest bij de huisarts gedaan, om te onderzoeken of ik geen jong-dementie heb…
En ik zie ontzettend op tegen de uitslag van de scan (CT Thorax voor mijn longen) die volgende week op het programma staat. Vorig jaar zat ik daar redelijk onbevangen. En toen waren mijn longen ok, maar bleek ik wel borstkanker te hebben… Ben bijna blij dat er maar een klein deel van mijn lichaam wordt gescand.
Ik ben die andere kant zo zat! Ik zou me zo graag een dag of langer ok willen voelen. En dan bedoel ik niet eens pijnvrij, maar gewoon met voldoende energie om het einde van de dag te halen zonder dat het voelt als een survivaltocht. Zou dat ooit nog lukken, of zijn die tijden definitief voorbij?
2 reacties
Lieve jij,
Het is zo heftig om te worstelen met de angsten en onzekerheden. Ook op de vraag in hoeverre je ooit weer energiek een dag door kan brengen krijg je geen antwoord. Ik snap dat je het helemaal zat bent. Heb je weleens psychosociale of psychologische hulp gehad? Wellicht dat een paar gesprekken met iemand je weer een beter gevoel kunnen geven.
Ik wens je sterkte en liefs,
Monique
Na de longkanker operatie heb ik een aantal afspraken gehad met de psycholoog in het ziekenhuis en de conclusie was toen dat ik het eigenlijk best goed deed…
Aanstaande woensdag heb ik een intake met een maatschappelijk werker via mijn werk. Maar meer omdat ze daar vinden dat ik meer rust moet pakken en het mij niet lukt… ik wil gewoon werken… rust pakken voelt onhandig , omdat er geen pijl op te trekken valt wanneer ik me zo ellendig voel. Ik weet ook niet of mijn klachten psychisch zijn. Ik denk zelf van niet, ik voel me niet zielig vanwege de kanker, voel me niet overmatig angstig. Het ging best ok, totdat ik hoofdpijn begon te krijgen en de rest van de klachten volgden. Inmiddels maak ik me wel zorgen, maar als je op je 50ste niet eens meer weet hoe je een deur van het slot moet draaien, of ergens heen rijdt waar hen niet heen moest en geen idee hebt waar je wel moet zijn, is het normaal dat je dat eng vind; denk ik….