Mis mezelf

Een krabbel in de wachtkamer:

Aan de Bali van het OLVG……. De medewerker kijkt naar de foto van mij in zijn computer en naar mij en herhaalde dit meerdere keren.
“Mevrouw, we moeten even een nieuwe profielfoto maken want U lijkt niet meer op de vrouw van de profiel foto die we hier hebben”…..

In mijn hart klinkt “mevrouw U bent niks meer van de vrouw die U ooit was.
Ik scheur een beetje van binnen.”

Exact hoe ik mijn voel…..

Meer dan een jr binnen…..

Buiten is het warm….

De vrouw die ik ooit was zou op het strand zitten , in Spanje, in Nederland…

De vrouw die ik ooit was zou lekker een terrasje pakken .
Sterker nog….daar kon de vrouw die ik ooit was met de fiets heen….

Nu wachten op de oncologisch chirurg.
Nu wachtend tot mijn scootmobiel komt.

Maar ook, wat wist die vrouw nu eigenlijk?

Slank , jong, wereld aan haar voeten….Dat wist zij allemaal niet…. Wat deed zij er mee, behalve alles voor gewoon nemen.

Nu voel ik mij geen vrouw , ja… die andere vrouw…. De vrouw die hij nu zag.

De andere vrouw zit in de kamer van de oncoloog.
Ze heeft een ontsteking. Een bacterie heeft haar litteken doen ontsteken . ‘Hoe dan? ‘ klinkt het haar mijn hoofd en ‘waarom?”……

Het wachten op een datum wanneer ze haar gaan opereren liep uit op een directe  spoed operatie waarin al het ontstekingsvocht weg gezogen moest worden. 
Ook dat was niet naar behoren. Net als de kanker operatie is ook deze operatie niet gelukt. 
“De ontsteking gaat niet makkelijk weg, omdat, hoort zij de dokter zeggen “je bent nu eenmaal heel ziek ”
“Jouw lijf is anders dan (dit hoort zij ) gewone lichamen”.
De  nieuwe operatie is noodzakelijk aangezien de kanker zo spoedig mogelijk weg moet, maar de bacterie mag absoluut de borst niet inkomen “want dan zijn we verder van huis”…..
“Goh…. Lekker…. Ver van huis ipv in huis” denkt haar cynische  ik.

Er is dus opnieuw uitstel…. Intussen ben ik opgezwollen en ziek van alle drugs die ik toegediend krijg. Maar dit gaat nog wel even door.

Ik hoor mijn FB vrienden zeggen “je kunt het, je bent een strijder” ….
Kennen zij mij nog? Kennen zij die vrouw die zelfs de Bali medewerker niet herkende? Die zij zelf niet meer herkent?
Ik voel even niks van een strijder in mij.

De depressie slaat toe. 
Terug naar huis zie ik iedereen bruin , vrolijk op terrasjes zitten en mijn vriendinnen zijn allemaal op vakantie. Ik vermijd al tijden elke spiegel maar ik zie mijn bleke gezicht in de spiegel van de taxi.

De nieuwe vrouw kreeg een opdracht mee voor deze week. 
Liggen , slapen eten en medicatie nemen. Geen bezoek, geen stress.

Tijdens een enorme jankbui belde de nieuwe vrouw haar vader ….
Zo, dat lucht op! Voor hem ben ik die “oude” Chaja… zijn kind, zijn apie.

De nieuwe vrouw weigert bij de pakken neer te gaan zitten en neemt een besluit. Ze belt een thuis fysio!
Aan de andere kant van de lijn werd gevraagd “wat is uw hulpvraag mevrouw ?”
“Ik wil fysio om aan mijn conditie te gaan werken, dit zodat ik het jaar binnenzitten, achter me kan laten en ik weer ga reïntegreren in mijn eigen leven”

Een sprongetje van vreugde gaat door mijn lichaam …..
Re-Integratie? Dus ik ga terugkomen?

De nieuwe vrouw is “gewoon” even met pauze en gaat “gewoon” weer terugkomen.

IK…. De oude en nieuwe vrouw veeg mijn tranen af en stop met huilen…..
Leven wil ik? Dat houdt in vechten!

Vechten tegen de nieuwe vrouw die de oude vrouw over dacht  te kunnen nemen!

Dat ga ik doen! Op zijn minst behaal ik het streven om de oude nieuwe vrouw te worden!

En ik zal niks meer voor gewoon nemen zoals de oude ik.

Dan hoor ik mijn mama zeggen “elk nadeel heb zijn voordeel” …..

Mijn ongewone lijf zoals boven genoemd , zal niks meer voor gewoon nemen.

Even pauze…..