Controlebezoek en wat daaraan vooraf gaat

Drie weken duurt één chemokuur bij mij. Aan het eind van de tweede week begint de onrust (soms ook al eerder). een soort verlangen naar het infuus; het infuus wat gif en wat genade geeft; het infuus dat betekenis geeft aan de zoektocht naar mijn nieuwe identiteit als kankerpatiënt.

Het is ook het symbool voor de geborgenheid van de fase waar ik dan in zit; de cyclus van de bloedafnametest; het controlegesprek, en dan weer het inbrengen van het nieuwe infuus. Dat laatste is voor mij geen protocol maar haast een ceremonieel.

Zelf voeg ik aan die cyclus mijn voorwerk toe; het doornemen en ophalen van  relevante info en terminologie; het doornemen van cliëntverhalen, en sinds kort ook twitterverhalen. Info vergaren en compassie kweken voor mezelf, daar komt het op neer. Het voorwerk kan enkele dagen vooraf beginnen, maar ook op de vooravond van het controlegesprek. Langzaam kruip ik in mijn rol als kankerpatiënt. Mijn rol als -min of meer- gezonde burger laat ik dan achter me. Na een paar dagen komt die weer terug. Het geeft wat houvast tijdens die dagen.

Maar dat houvast is bedrieglijk.