Een gesprek met de oncoloog en daarna..
De huidige enzalutamide behandeling wordt gestopt bij gebrek aan resultaat en nieuwe opties worden besproken. Oncoloog kondigt een nieuw gesprek aan waar een nieuwe behandeling moet worden afgesproken, ws. wordt het chemo. In de tussentijd nadere onderzoeken..
Dat hakt erin en ik heb wat om over na te denken de komende twee weken. Wat gaat dat voor mij in hemelsnaam betekenen; een nieuwe chemo. Er is al genoeg kapot in mijn lijf
Dit gepeins duurt ongeveer twee dagen en dan komt een appje uit Italië, Neef en vriend L is al een tijdje patiënt in een verpleeghuis en zijn toestand verslechterd nu snel. Bij het volgende ochtendgloren wordt ik door P. weggebracht naar Schiphol om naar Nice te vliegen. Maakte me druk om het paspoort wat ik niet bij me heb, maar KLM-official raadt me aan het nergens over te hebben, dan kom ik het verst.
In de trein van Nice naar SR krijg ik een appje dat zijn toestand verder verslechterd. Dan gaat er een knop om en richt ik me helemaal op L, de twijfel of ik niet te vlug op reis ben gegaan vervalt. Dezelfde avond al aan z’n bed. Moeilijk te verstaan, hoesten tussendoor en gebrabbel in een mengsel van Nederlands en Italiaans. Erg vermoeiend en wat kan ik hier betekenen? Daarna nog even langs de boulevard waarbij ik me afvraag wat ik hier doe; scheurende motorfietsen, tetterende auto’s en een grijze stank die de Middellandse zeebries makkelijk overheerst.
De volgende dag L een verhaal voorgelezen over onze jeugd; dat werkt en we spreken af dat ik volgende dag terugkom met jeugdfoto’s van hem op mijn iPad. Dat slaat ook aan; totdat de Dottore binnenkomt en hem vertelt dat hij morgen naar een hospitale 50 km verderop wordt gebracht voor een bloedtransfusie.
Dan vraagt Dottore of ik even mee wil lopen en dan vertelt hij me in vertrouwen dat het erg slecht met L gaat en hij nog maar enkele dagen heeft. Dottore wil hem gaan vertellen dat het heel slecht met hem gaat maar dat ze hard gaan vechten voor zijn leven. De echte situatie blijft ongezegd.
Het einde was tot nu toe niet bespreekbaar, maar hangt nu in de lucht; L snapt het nu ook en raakt helemaal van streek
Ons afscheid was dan ook dramatisch. Die avond langs de boulevard geslenterd om af te kicken.
Volgende dag eerst 2 uur met de trein, 2 uur wachten 1,5 uur vliegen 3 uur wachten op overstap, een uur vliegen naar A'dam, met stok zwaaiend naar de trein die ik nog net haal en om 23 uur in Nijmegen aan te komen waar ik opgehaald wordt door P. Dertien uur over het land en door de lucht gescheurd
De volgende dag een mooie fietstocht gemaakt door de omgeving van A'dam en vanaf vrijdag kan ik me weer gaan realiseren wat ik eigenlijk ben; een doodgewone kankerlijer. Daarmee kan ik dinsdag braaf naar de oncoloog. Wat had ik eigenlijk?