Even pauze

Als een aangeschoten cowboy kom ik dinsdag de Radboud binnen. Afgelopen vrijdag was ik hier nog om mijn onderdelen bij de operatiekamer in te leveren.  Van boven gaat het wel goed met mij, van onderen zijn we nog niet klaar...

Bij de prikpost ben ik veel te vroeg, daarna ga ik naar het restaurant voor mijn traditionele pauzekoffie tussen bloedprikken en consult.  P.  komt het restaurant binnen en we gaan samen naar de wachtkamer.

Dokter B. ontvangt ons met een lach en hij wacht geduldig tot ik mijn dictafoon aan de praat heb.
Het PSA is verder gedaald naar 4! roept hij triomfantelijk.
Na de onrust in de laatste maanden blijkt dat het PSA nu  gestaag verder daalt. De scan in december had al eerder laten zien dat de uitzaaiingen tot rust zijn gekomen.
Ik had niet gedacht dat het zover zou komen maar ik blijk helemaal volbracht te hebben wat van mij verwacht werd: twee therapieën tegelijk en daarmee de kanker zo'n klap geven dat ie enige tijd voor knock out ligt.

Na me in april een poosje warmgedraaid te hebben met de hormoontherapie kwam fase twee van mijn behandelplan in beeld:  een chemokuur docetaxel als volgende klap op de kanker. Ik werd fit genoeg bevonden om twee therapieën tegelijk te ondergaan. Een riante beloning werd me voorgehouden: als dit goed gaat maak je grote kans op een bonuspauze van zo'n 1 tot 1,5 jaar.

Die bonus kunnen we nu dus gaan incasseren, met een tweemaandelijkse controle als voorbehoud. Ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet even aan moet wennen;  even geen pillen,  geen prikken aan huis, geen veelvuldige bezoekjes aan de oncoloog. Eigenlijk gewoon (bijna) niks.
Wordt dit de start van het grote genieten? Een scala van reisjes, korte of langere geneugten?  We zijn er mee bezig..
Stel niet uit tot morgen wat je nu nog binnen halen kan?  Is dat het?
En mijn blogs? En...?

Ik hoop dat ik los kan laten, maar weet nog niet helemaal wat..

De groeten van Moer