Join the club!

De afdeling Neurologie is bijna verlaten als ik me op zaterdagmorgen meld voor een MRI-onderzoek. Veel huisartsbezoeken zijn er voorafgegaan aan deze eerste stap in het ziekenhuis. Zal ik nu meer te weten komen over wat er mis is met mijn rug, heupen of bovenbenen?  Een eerder uitwendig onderzoek leverde niets op, als dit onderzoek ook niets oplevert, wat dan?  
Even later schuif ik de machine in, hopend dat er nu meer duidelijk zal worden. Tot nu liep elk onderzoek uit op twijfel bij de onderzoeker of er echt iets aan de hand is.  Heel jammer dat de uitslag van dit onderzoek zo'n kleine 14 dagen op zich zal laten wachten. Misschien kan ik straks ter plekke iets regelen..

Sinds november liep ik de deur van de huisarts plat om professionele hulp te vragen voor de pijn in mijn rug en de toenemende beperkingen bij het lopen. Steeds weer zag ik de aarzeling of er echt wel iets aan de hand was, of dat het ging om (mijn gebrek aan) acceptatie van de ongemakken van de ouderdom. Voor mij was het duidelijk dat er echt iets aan de hand was waar een specialist naar moest kijken. Dat ik nu doorgestuurd wordt naar de neuroloog was voor mij een kleine (?) overwinning. Zelfs het compleet door mijn benen zakken op een januari-avond in Amsterdam bleek geen reden om mij door te sturen, wèl het ontbreken van een kniereflex bij een bezoek aan de invalarts. 

Op mijn verzoek belooft de verpleegkundige de gemaakte foto bovenop de stapel te leggen zodat de radioloog die als eerste kan beoordelen. Aan mij de taak de neuroloog zover krijgen de afspraak te vervroegen.

Mijn telefoontje die maandag daarop leverde niks op; de afspraak bleef op 14 dagen later staan. Even mocht ik binnen in het medisch bastion, maar nu stond ik weer buiten. Ik sprak mezelf toe dit te accepteren, frustratie en boosheid zouden het voor mij alleen maar moeilijker maken.

Totdat er later diezelfde maandagmiddag een telefoontje kwam met het dringend verzoek onmiddellijk naar de spoedeisende hulp te komen. De gemaakte foto’s gaven daar alle aanleiding toe..

In zo’n situatie vertraag ik; tijd rekken om me voor te bereiden op de hectiek van iets ernstigs wat komen gaat. Want zoveel had ik wel begrepen. Eerst rustig naar huis fietsen en daarna naar het ziekenhuis.

De foto die we te zien kregen was schokkend en liet de onderste ruggenwervels zien; drie van de vijf zagen er geblakerd uit. De radioloog was ervan overtuigd dat dit de uitzaaiingen waren van een kanker elders in mijn lijf. Waar die zat  was op deze foto niet te zien.

Nu gingen de medische poorten wel voor mij open; diezelfde week zou ik opgeroepen worden voor diverse onderzoeken om de feitelijke diagnose te stellen…
Twee dagen later zat ik op de afdeling urologische oncologie en werd de voorlopige diagnose prostaatkanker gesteld; een ouverture voor een heel pakket aan scans, biopten, en andere onderzoeken die mij de komende weken zouden bezighouden.
Duidelijk was al snel dat er een flinke tumor was aangetroffen. Schokkend om te ervaren dat het zoveel ernstiger was dan ik me had voorgesteld; ook omdat ik me altijd zo gezond en krachtig had gevoeld...

(deze blog had ik liever eerder gepubliceerd; de volgorde wringt een beetje..)