Mijn laatste chemo (?)

Ik heb jullie al eerder verteld over mijn gehechtheid aan protocollen en  ceremonies (zie Controlebezoek en wat daaraan vooraf gaat).

Deze week was mijn zesde en laatste chemobehandeling (docetaxel); alle aanleiding om daar extra aandacht aan te besteden en er een mooie gebeurtenis van te maken. Gezellig met al die kankerpatienten op de infuuszaal en er een ontspannen dagdeel van maken. Een week voor dit infuusmoment werd ik echter verrast op een flinke keelonregelmatigheid. Het laatste wat ik nu kon gebruiken was een keelontsteking of erger: een longontsteking.
Ik liet me uitnodigen voor een onderzoek op de poli om het ontij mogelijk nog tijdig te kunnen keren. Na drie uur wachten op de uitslag kwam de dokter mij in coronaharnas vertellen dat ik (voor het eerst) corona patiënt was geworden.  Dat was schrikken, temeer omdat ik nog helemaal geen coronaervaring had. Wat ging dit betekenen?  Een telefoontje met mijn oncoloog gaf enige hoop; hij verwachtte dat het mee zou vallen  en ik in ieder geval aan het infuus mocht; heel misschien in  een geïsoleerde omgeving. Dat laatste wilde ik niet horen en daar heb ik dus ook niet naar geluisterd. Het vooronderzoek werd nu wel een dag vervroegd zodat er voldoende tijd was om noodzakelijke maatregelen te nemen als dat nodig was.

Bij de nabespreking van dat vooronderzoek met de oncoloog was de genoemde bloedwaarde nog niet bekend; onzekerheid dus over mijn deelname aan het infuusgebeuren. Duidelijk was dat de bloedwaarde minimaal 132 moest zijn om op zaal ge-infuusd te mogen worden; gisteren was ie nog 124. Eind van de dag zou de uitslag er zijn; voor mij was het wachten op de volgende dag wat er ging gebeuren.

De volgende morgen stond de uitslag op mijn Iphone: 132!! Deze dag kon niet meer stuk.

Bij aankomst bij de infuuszaal werd ik doorverwezen naar kamer 124 en dat voelde helemaal niet goed aan. Ik wilde naar zaal 110! In de verte zag ik de zuster van kamer 124 al naar mij wenken. Duidelijk iemand van de strenge stempel en voor deze gelegenheid gehuld in een compleet isolatiegewaad. Mijn poging om duidelijk te maken dat hier toch echt sprake was van een misverstand en ik aan kon tonen dat ik bloedwaarde 132 had leek niet veel zin te hebben; het was kiezen of weggaan. Verslagen liet ik mij aankoppelen aan het "gif wat genade geeft" en liet het allemaal naar binnen stromen. P. had met me te doen en samen hebben we het er die ochtend goed gehad.

Maar voor mij was het toch het palliatieve kamertje; het kamertje waar je even naar binnen kijkt als je er langs loopt en dan denkt: gelukkig lig ik daar niet.
Maar ik dus wel.

Inmiddels gaat het weer goed met mij..