Onmacht

ONMACHT

Vanaf de Houthaven kronkelen we als een dikke fietsersslang naar het centrum van de stad. Het is een warme juni-middag en wij zijn op weg naar de andere kant van de stad om daar lekker te gaan eten. Ineens  is er dat plantsoentje rechts van me. Op die januarimiddag lag het er donkerbruin bij. Hoge kale bomen tussen negentiende-eeuwse huizen. Een verlaten schoolgebouw rechts. Ik kan het nog bijna uittekenen. 
Terwijl ik dat overdenk zijn er ineens mijn tranen. Dit pleintje was het begin van die lichtjesavond door Amsterdamse grachten. Van hieraf liepen we naar het bootje aan de Prinsengracht. De kade was hoog, het bootje lag diep. Twee uur hebben we rondgevaren over die verlichte Prinsgracht, stilgelegen op het IJ en  langs de Hoogte Kadijk en de Prinsgracht weer terug naar ons beginpunt. Een mooie, koude tocht ingepakt als we waren in warme kleren en dekens. Het terrasje bij de aanlegsteiger was nog druk bezet toen we afmeerden. Toen ik er uit wilde klimmen lukte het niet. Mijn benen deden niets meer; slappe ledematen in mijn broek. Met sjorren, trekken en duwen kwam ik uiteindelijk op de kade en kwam er langzaam kracht terug in mijn benen. Steunend op de arm van P. begonnen we te lopen naar het huis van J.

Ik had al maanden moeite met lopen en toenemende pijn in mijn rug, maar dit was ongekend. Zwabberend en trillend kwamen we langzaam vooruit. We liepen terug over het plantsoentje en namen daar even rust op een bankje..
Een paar dagen later maakte ik een spurtje om de bus te halen en zakte opnieuw door mijn benen. Mijn bezoek aan de huisarts leverde niet meer dan een voorzichtig bloedonderzoekje op en de uitspraak dat er mogelijk toch gewoon sprake was van ouderdomsklachten. Ikzelf raak er intussen steeds meer van overtuigd dat er iets goed fout zit maar het lukt me niet dat goed over het voetlicht te brengen. Ook de pijnklachten waren moeilijk te lokaliseren; later begreep ik pas waarom.

En dan is er een week later ineens een invalarts die constateert dat mijn rechterkniereflex afwezig is en mij meteen doorverwijst naar de neuroloog.
Na een wachttijd van een maand voor een eerste afspraak en vervolgens nog een maand voor een mri-scan was de diagnose "uitgezaaide prostaatkanker" binnen twee dagen gesteld.

Dan pas voel ik de onmacht van de laatste maanden: Ik ben niet serieus genomen; ik heb niet duidelijk kunnen maken waar de pijn zit; ik kan nog geen kilometer lopen; ik kan niet doorslapen; ik kan geen erectie meer krijgen en ik kan nu pas boos worden.
Het verdriet dat die kanker er al die tijd al zat en niemand dat zag of vermoedde...