Over mij
Ik ben Eefje bij mij werd maart 2021 kanker geconstateerd. In de 1e instantie dachten ze dat het blaaskanker was ( er zat een tumor in mijn blaas ), maar na een aantal onderzoeken en scans kreeg ik er nog een diagnose bovenop, een zeldzame vorm (urethracarcinoom). Na een zware operatie, was alles schoon, geen uitzaaiingen. Tot de 2e controle, januari 2022, toch 3 kleine uitzaaiingen. Het label levensverlengend, palliatief en ongeneeslijk was snel gemaakt. pffff, hoelang heb ik dan nog? Ja, 1 jaar (misschien langer). Dat konden ze niet zeggen, gebaseerd op statistieken van 200 gevallen ter wereld met deze vorm. Maar gelukkig ben ik daar zelf niet naar gaan leven, naar die levensverwachting. Ik zei tegen de oncoloog: 'die statistieken kan ik niet echt serieus nemen'. Zijn antwoord: ' Verbaas ons maar'.
Het gaat boven verwachting beter dan het zwarte scenario dat ik in het begin voorgeschoteld kreeg van de artsen. De knappe koppen van het 'Radboud' hadden in het begin een chemo voor mij samengesteld, waarvan ze dachten dat het 'misschien' zou werken (want geen gerichte behandeling voor mijn onbekende soort). En dat deed het! Daarna was het 1,5 jaar stabiel (zonder behandeling), de artsen spreken over een stabiele ziekte, waarna het moment komt, dat is dus nu, er weer onderhoud nodig is, omdat 1 plek(je) wat onrustig is. Inmiddels hebben de artsen al veel meer inzicht in mijn individuele proces en zijn er al wat meer opties gelukkig. Maar het blijft altijd spannend. De toekomst is onzeker, maar is dat niet voor iedereen zo?
