Dag 13 na de eerste chemo, help mijn haar valt nu al uit !

Jeetje, dat was schrikken vanmorgen. Na het douchen, borstelde ik mijn haren uit. Ik schrok me rot, een borstel vol met haren. Hoe kan dat nou. Ik had toch gelezen, dag 19 na de eerste chemo haaruitval. En dit is pas dag 13. Voorzichtig haal ik mijn hand door mijn haren en trek er zachtjes aan, Bingo, weer een pluk haar eruit. Ik ben echt van slag, het is gewoon te vroeg. Het past niet in mijn plaatje.   `s Middags besluit ik toch maar naar Haarwerk in Balans te bellen om een afspraak te maken om mijn haar eraf te laten halen. Het is niet anders. Ik maak een afspraak voor donderdagmiddag drie uur. Sanne wil wel met me mee gaan. Dat vind ik wel heel fijn. 

Met Annet ga ik die dag wandelen. We gaan naar Annes Hoeve. Vlak achter het sportveld lagen allemaal Schotse Hooglanders. Er stonden ook een paar moeders met jonge kalveren. Iets verder op lag een Hooglander op haar zij. Het zag er niet goed uit. Het lag ook te hijgen. Ik zei: misschien moeten we hulp halen. Maar toen we nog eens goed keken, zagen we dat ze aan het bevallen was. Dat was wel weer heel bijzonder, een live bevalling meemaken.  En ook wel een dubbel gevoel, in mijn hoofd nam ik al afscheid van mijn haar, en hier zag je weer een nieuw leven geboren worden. Life goes on !  

Die woensdag had ik `s morgens weer een borstel vol haren, en ook  tussendoor verloor ik ze, ik ben blij dat ik voor morgen de afspraak heb staan om het eraf te laten halen. en het is ook fijn dat ik zo een beetje tijd heb om eraan te wennen.   Vandaag met twee vriendinnen naar de Lage Vuursche geweest en daar gewandeld. Wie denk je dat we daar tegenkwamen: prinses Beatrix te paard met haar beveiligers.  Dat was wel weer even heel bijzonder.   Weer een dag met een gouden randje :-) 

Donderdag ging het dan gebeuren, mijn haar eraf. Ik had er al slecht van geslapen. `s Morgens voor de laatste keer mijn haren wassen, en borstelen. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zo bewust zou doen. Ik masseer de shampoo zachtjes door mijn haar, en denk, wanneer zal ik weer zo`n bos haar hebben. Een paar tranen verdwenen met het douchewater in het putje. 

Sanne en ik gingen op tijd naar het station, want er was wat vertraging met de treinen en we wilden wel op tijd bij Haarwerk zijn. Nou, we waren ruimschoots op tijd, en konden gelijk doorlopen. Dezelfde kapster als de vorige keer, dus dat was wel fijn.  Ze vertelde wat ze ging doen, en toen ging de kapperscape om. Ze ging met een tondeuse mijn haar eraf scheren. Dat was wel het moment van mij dat ik brak. Ik kon ook niet in de spiegel kijken om te zien dat mijn haar eraf ging. De stoel gedraaid, en Sanne heeft me er doorheen geholpen. Wat ontzettend fijn dat ze erbij was. Dat zijn van die dingen die je ook niet alleen moet doen.  Van mijn kale bol werd ik ook wel verdrietig, maar ja , alles voor het goede doel, 

Toen ging de pruik op mijn hoofd,  en ging de knop weer om.  Deze pruik is een stukje van mijn nieuwe ik.  Die gaat mij er doorheen helpen. Die pruik geeft me weer een stukje identiteit en nog belangrijker een stukje zelfvertrouwen. Natuurlijk heb ik ook doekjes en mutsjes, maar daarmee ziet iedereen ook gelijk dat ik kanker heb, en met zo`n pruik ben ik gewoon Margareth.    

Gelukkig zijn alle reacties positief op mijn nieuwe kapsel. Het lijkt ook wel op mijn eigen haar, alleen  heeft dit wat meer kleur.   

Benieuwd hoe het thuisfront straks reageert als ik thuiskom.