De confrontatie !

Donderdag ochtend kwam mijn plastisch chirurg langs. Helaas begon de verticale operatie wond te wijken.  Gelukkig is dat redelijk simpel te verhelpen. Wat later op de ochtend, tussen twee operaties in, kwam ze met een hechtset naar beneden gerend. Er werden vier extra hechtingen gezet en ze smeerde  ook nog van die handige alleslijm erop. Ze was verder tevreden met hoe haar collega de dag daarvoor de tweede operatie had gedaan. Dus dat was fijn om te horen.

Daarna was het wachten op de dames van het lab. Mijn hb moest eerst geprikt worden , voordat ik naar huis mocht. Afijn de klok tikte vrolijk door, maar geen dame van het lab. Om 10 uur naar de balie gegaan om te vragen waar die dames waren. Nou, die waren al weg en er stond geen order uit om mij te prikken. Ik baalde als een stekker. Er werd alsnog een order voor uitgeschreven, maar dat werd dan de prikronde van half twee. Uitslag om half drie en dan hopelijk naar huis. 

Mijn buurvrouw van 77 die een borstamputatie had gekregen zou in de loop van de dag naar huis mogen. Ze had ook net de operatie wond gezien  en daar was ze vest van geschrokken. Ze had begrepen dat ze dan na de lunch naar huis zou gaan.                                   Ineens komt er om elf uur een verpleegkundige binnen. Mevrouw ....... u mag u aankleden en uw spullen pakken en dan mag u naar huis. Als u dan zelf even uw dochter belt dat ze u op kan halen.  En weg was ze alweer.                                                                                               Ik kijk naar mijn buurvrouw die vecht tegen haar tranen. Ze wordt helemaal rood en zegt: ik weet het niet meer. Wat moet ik nu. Ik hoefde toch pas vanmiddag weg. En ik ben nog zo geschrokken van die wond. Ik heb ook alleen nog maar 1  keer naar het toilet gelopen. Ik heb er hartkloppingen van. Wat moet ik nu ? De tranen zaten haar hoog.           Nou, zei ik, we gaan bellen. Na gebeld te hebben liep ik naar de zusterspost en vertelde het verhaal en dat dit te snel ging voor deze oude dame. Ik begrijp dat ze bedden tekort hebben , maar een stukje  medeleven en begrip dat zou wel op zijn plaats zijn. Ik zei, laat haar even bijkomen, even lunchen en haar daarna ophalen. Dit gaat gewoon te snel voor haar.  Gelukig was er een oudere verpleegkundige die dit toen goed heeft opgepakt en is mijn buurvrouw om half twee lekker naar huis gegaan.

Half twee, dan zou ik geprikt worden. Half twee, kwart voor twee, twee uur, kwart over twee.........! Toch maar eens informeren waar ze blijven.  Dit keer bleek er maar 1 te prikken en die was op de Corona afdeling, dus nogeven geduld. Om half drie werd ik dan eindelijk geprikt. Ik zei, dan weet ik om half vier de uitslag, toch ?  Nou, u bent wel erg optimistisch, kreeg ik te horen.    Ik vertelde dat het vanmorgen al was misgelopen en dat ik als de uitslag boven de 6 zou zijn, ik naar huis zou mogen. Dan doe ik het met de buizenpost, zei ze, dat gaat in ieder geval sneller. En inderdaad om kwart over drie was de uitslag er;6.6 dus ik mocht naar huis. Heerlijk. 

Oost, weet, thuis best. Lekker op de bank hangen, filmpje kijken, spelletje doen. Gezellig, Sanne was er ook. Martijn heeft zorgverlof, dus dat is ook fijn, zeker nu ik niets mag tillen.

We hebben nu beneden een bed van de thuiszorg staan. Dat is voor 's nachts. Ik moet op mijn rug slapen en dan is het fijn als het bovengedeelte van het bed schuin kan. Ons eigen bed heeft een vaste lattenbodem, dus daar kan dat niet mee. Maat dit is een prima oplossing. Bed slaapt echt prima. Handige papegaai erboven  om mee overeind te komen. Mijn drainflesjes hang ik aan de kast naast het bed.  Bedtafeltje ernaast met de telefoon zo binnen handbereik. Nou, dit moet zo wel lukken.

Vrijdagmorgen werd ik uitgeslapen wakker. De hele nacht doorgeslapen, en ook geen pijn. Dat is al heel fijn. Ik ga even lekker onder de douche. Maar eerst loop ik naar de spiegel. Was toch wel benieuwd hoe of het er nu uitziet. Nou, dat was wel heel confronterend.   Mijn nieuwe borst is nog niet eens de helft van mijn   andere borst. Het ziet er niet uit. Ik kan wel janken. En dan ook weer het besef; het had anders kunnen zijn. Als ik die info over dat  ATM gen eerder had gehad, dan had ik nu ws nog mijn borst gehad..........!!    Onder de douche komen de tranen, en aangezien daar toch niemand mij hoort,  laat ik daar ook mijn boosheid gaan, en vervloek ......., ! Ach het verandert niets aan de situatie, maar het lucht wel even op !

Later die dag naar het ziekenhuis. Mijn ene drain loopt niet, dus die mag eruit. Nou, die drain eruit halen was nu niet echt een fijn gevoel. Maar het is wel fijn om een fles minder mee te hoeven zeulen.

Mijn andere drain loopt goed, 100cc per 24 uur. Als het minder is als 20 cc dan mag deze er ook uit. Wel lastig hoor die slang. Je moet er steeds opletten dat je niet ergens achter blijft haken. Dat gebeurt me nog wel eens. Zondag bleef ik dus met de slang haken achter een deurknop. Oeps, gelukkig, het ging nog net goed. Een minuut later blijf ik weer achter een knopje van een la hangen met mijn drainslang. Oeps, dit keer ging het echt fout. De slang, die tussen de drain zit die uit je huid komt en de drainfles, schoot dus van de aansluiting die uit je huid komt. Ik schrok me rot. De slang er weer aan gezet , maar dan is de boel niet vacuüm meer. Gelukkig had ik een A4tje meegekregen met allemaal info over de drain en hoe te handelen. Dus de eerste hulp gebeld en daar konden we gelijk terecht voor een nieuwe slang en drainfles. Wat is het dan fijn dat je zo dichtbij het ziekenhuis woont.