Antoni revisited

Op maandagmorgen gaat het mis met mijn plasbuis. Iedereen heeft zo’n ding en meestal gaat het goed, maar soms gaat het mis. Die van mij zit al een tijdje in de problemen. Ik ben in december geopereerd en kan sindsdien weer fatsoenlijk plassen, maar ik heb ook meer last van incontinentie. Ik moet elke dag katheteriseren om te voorkomen dat de plasbuis weer dichtgroeit. Op maandagmorgen lukt het katheteriseren niet meer. Ik loop vast, ook bij herhaalde pogingen. Er vloeit bloed. Ik bel het ziekenhuis en mag direct langskomen op het Onderzoek en Behandel Centrum (OBC).

Nu gaan ze kijken wat er aan de hand is en daartoe gaan ze met een camera de plasbuis in, op weg naar de blaas. Ik kijk mee op de monitor. Het is een interessante expeditie en wat zien we daar? Een steen! Allemachtig, er ligt een steen aan het eind van de plasbuis die de hele boel blokkeert. Die steen is ontstaan in de blaas, waar je er niet veel last van hebt, maar belemmert nu de route van de katheter. De artsen zijn allemaal erg vriendelijk voor mij en ik heb hele gesprekken met ze terwijl dokter Kamp met een soort visnetje de steen probeert te vangen, die dan door de plasbuis naar buiten zou moeten.

Uiteindelijk lukt dat niet. Nu moet het op de ok. Ik word binnenkort weer ingepland. Ik krijg een verblijfskatheter. Dan ben ik in een keer van al die sociaal belemmerende lekkage af. Een hele opluchting, al voelt het in het begin en nu nog wel een beetje vreemd. Maar dat zal wennen. Hij moet elke zes weken vernieuwd worden en het is beter als er niet te veel ontstekingen of bacteriële besmettingen ontstaan, want dat is altijd een risico. Nu is alles weer hunky dory en kan ik veel beter doorslapen. Ik kijk uit naar de volgende operatie. Een steen! ik kan het nog niet geloven.

Ate Vegter, 17 januari 2023