Boren in je bekken

Zoals dat gaat. De een gaat op reis naar Zuid-Amerika, Antarctica of Nova Scotia. De ander gaat werken op een booreiland en wij gaan samen naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis, waar we te midden van al die andere kankerpatiënten ons ding doen. Vandaag ga ik naar de afdeling Radiologie voor een biopte, een punctie. Dat woord klinkt pijnlijk en vervelend en als je dat goed voor ogen houdt valt het wel mee, maar als je denkt dat het meevalt dan vind je het misschien vervelend.

We moeten er een kwartier van te voren zijn, ik moet een begeleider meenemen en naderhand nog twee uur in het ziekenhuis blijven om af te wachten of ik in elkaar dreuzel. We wachten ongeveer een half uur, maar dan mag ik naar binnen. Lief blijft in wachtruimte 1.

Ik krijg een duidelijke uitleg en of ik nog vragen heb. Ze hoeven niet apart te scannen, want ze weten precies waar ze moeten zijn. Werd er in de brief gesproken van een dunne naald, nu blijkt dat ze met een serieuze boormachine aan de slag gaan, maar dat de prikken van de verdoving het pijnlijkst zullen zijn. Ik ga op mijn buik liggen en installeer me zo comfortabel mogelijk, daarbij geholpen door de radiologisch assistente, die diverse kussentjes in de aanbieding heeft. Ik laat mijn ademhaling zo diep en langzaam mogelijk gaan en wacht af.

Alles wordt keurig uitgelegd. Ze gaan eerst de plek op het bekken steriel maken. Dan volgen de verdovingsprikken. Ik voel ze wel maar ze zijn niet half zo pijnlijk als eind december de prikken in mijn hand. Nu komt de radioloog, die zich voorstelt en uitlegt dat hij werkt met een boortje dat hij gelijk even laat horen. Ik zeg dat ik helemaal niet van dat soort klusjes hou en dat ik blij ben dat hij het doet. We lachen wat af. Het boren voel je wel, maar het doen geen pijn. Wel is het een vreemd gevoel dat ze zo diep in het bekken gaan. En na drie keer boren realiseer ik me dat ik niet weet hoe vaak hij gaat boren, maar ik vraag niks. Ik ga terug naar mijn ademhaling.

Na zeven keer boren kondigt hij aan dat hij de boor eruit haalt. Dat voelt ook apart. Alsof ze een lollystokje er uit trekken. Dan is het klaar. Ze maken nog een scan ter controle en dan mag ik opstaan. Ik heb niet direct een idee hoe dat gaat, maar ze begeleiden me heel goed. Ik sta langzaam maar zonder problemen op.

Ik hoef geen twee uur te wachten, maar wel is het verstandig even bij te komen en een kopje koffie te nemen. Ik kleed me weer aan en loop naar Lief als Jack Nicholson in One flew over the cuchoo’s nest na de elektroshocks, maar ze trapt er niet in. Ik vertel wat er gebeurd is en dat we na een kopje koffie weg mogen. Dat is ook precies wat we doen, al neemt Lief perensap. We rijden langs Toko Bandung voor het avondeten en bellen dan de afhaalservice van Piep af. We zijn ruim op tijd om haar zelf van school te halen. Lief is nu de kranten aan het vouwen, die we aan het eind van de middag zullen bezorgen. Een mooie dag.

Ate A. Vegter, 27 januari 2022

lees elke dag een stukje:
www.atevegter.wordpress.com