durf het te zeggen

https://atevegter.wordpress.com/2016/06/23/373-kanker/

Vanmorgen had ik weer een afspraak in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Ik kom daar sinds mijn prostaatoperatie in 2012 regelmatig. Nu weer elke drie maanden, want de PSA-waarde loopt op. Ik kom er graag, want daar ben ik de regel en niet de uitzondering. Het ziekenhuis heeft de laatste jaren een ingrijpende verbouwing ondergaan en het is nu allemaal veel mooier en beter en je moet ook veel langer lopen van de parkeerplaats naar de ingang, want de ondergrondse parkeergarage is magazijn geworden. Tot zover niets dan lof. Ik meld mij bij een computer en pak een kopje koffie uit de koffieautomaat. Even later komt er een dame langs met een koffiewagen:
- Iemand nog koffie?
Niemand reageert.
Ze kijkt even rond, en zegt dan, bijna fluisterend:
- De koffie uit die automaat hier schijnt niet zo lekker te zijn, maar wij komen hier elke dag, meestal zo rond een uur of elf.
Bijna gooi ik mijn koffie weg en vraag haar een kopje, maar ik wacht te lang en het moment is voorbij, maar ze heeft gelijk. De koffie is niet te drinken. Ik gooi het weg wanneer ik dokter W. mijn naam hoor roepen. Ik geef haar een hand en we lopen naar haar spreekkamer. Het personeel van het AvL is echt altijd top. Vriendelijk en behulpzaam en altijd deskundig en attent, behalve dan deze dokter W. Ze hangt onderuitgezakt achter haar computer en komt tijdens het hele gesprek ook geen moment overeind:
- Heeft u nog klachten?
- Nee.
- O, u heeft geen klachten?
- Nee, ik nergens last van, als u dat bedoelt.
- De PSA-waarde is nu 0,52. dat is weer een verdubbeling.
- Ja, dat zat er wel in. Ik dacht altijd dat van alle kaas de prostaat wel een van de luiste is, maar hij begint nu toch op stoom te komen.
- We hebben het daar vorige keer al uitvoerig over gehad. U wilt geen operatie?
- Nee, dat lijkt mij gezien het geringe resultaat en de uitgebreide bijwerkingen geen goed pad. Wat is het scenario, als de PSA zo blijft stijgen?
- Dat durf ik niet te zeggen, het kan alle kanten op, het kan ook stabiliseren of sneller gaan.
- Maar als de PSA zo blijft stijgen als nu.
- Dan moeten we hormoontherapie overwegen.
- Bij welke waarde?
- Dat durf ik niet te zeggen. Je weet niet hoe snel het gaat.
- Maar bij welke PSA-waarde beginnen we dan mogelijk met de hormoontherapie?
- Zo rond de vijf.
- Dus als het elke drie maanden verdubbelt, dan is dat over, even kijken, 0,5, 1, 2, 4, 8, dat is dan over zeg maar negen maanden.
- Dat durf ik niet te zeggen.
- Daarom zeg ik het. En na de hormoontherapie?
- Hoe bedoelt u?
- Wat doen we na de hormoontherapie, als die is uitgewerkt?
- Dan volgt chemotherapie, maar dat is nu nog niet aan de orde.
- Dat begrijp ik.
- Overweegt u nog bestraling als de kanker in één klier gelokaliseerd kan worden?
- Dat is een moeilijke vraag. Als het wat oplevert wel, maar als het meer schade toebrengt niet.
- Je kan altijd wat kapotmaken, zoals de urineleider. En u bent al bestraald, dus dat wordt lastig.
- Dat maakt mijn beslissing gemakkelijker. Laten we het niet doen.
- Goed. Dan maken we een nieuwe afspraak over drie maanden.
- Prima. Hoe is het met mevrouw T.?
(Mevrouw T. is een buitengewoon charmante Française van een zekere leeftijd, waar ik al veel van dit soort gesprekken mee gedaan heb en waarmee het altijd klikt. Opeens werd zij vervangen door dokter W., ik weet niet waarom, maar ik ga het nu terugdraaien.)
- Goed.
- Ik wil graag een afspraak met haar.
- Dat is prima, wanneer?
- Over drie maanden.
- O, in plaats van deze afspraak.
- Precies.
- Dat kan.
- Dat is fijn.
Ze zet het in haar computer en we nemen afscheid. Bij het secretariaat maak ik de afspraak met mevrouw T. Blij dat dat gelukt ik zoek ik de Volvo op en rij door de regen naar huis.

Ate Vegter, 23 juni 2016