Naar het ziekenhuis

Het is een rustige ochtend, in niets vergelijkbaar met de stormnacht van zeventig jaar geleden. Nou ja, het waait een beetje, maar dat mag geen naam hebben. Ik lees de krant, maar eigenlijk wacht ik tot het tijd is om te gaan. Om half een word ik in het ziekenhuis verwacht, om half drie is de operatie. Steentje verwijderen uit de blaas. Dan is het opeens kwart voor twaalf en moet ik weg. Ik hou altijd net iets meer van haast dan van rust.

Ik heb de hele ochtend niets gegeten en amper gedronken, ik moet nuchter blijven voor de operatie, nu in de Volvo op de ring A10 rond Amsterdam voel ik opeens hoe prettig dat is. Ik voel een ruimte en een rust die ik normaal waarschijnlijk weg eet en drink, samen met allerlei andere gevoelens. Ik wil zo graag aanwezig zijn in het hier en nu dat ik vergeet er gewoon maar te zijn. Ik zeg niet gelijk dat ik vaker zou moeten vasten, maar het heeft wel iets merk ik, terwijl ik langzaam het ziekenhuisterrein oprijd en parkeer op de eerste vrije plek in de garage.

Ik meld mij bij de balie en mag door naar de zesde. Daar is de ontvangst door de dienstdoende verpleegkundige vriendelijk als altijd en ik mag mij uitkleden en neervlijen op een bed met mijn naam in een kamer met mijn naam. Vergissingen moeten worden uitgesloten. Ik trek een blauw achterstevoren operatiejasje aan. Dan krijg ik wat pijnstillers en een heleboel vragen en dan rijden we met bed en al in vliegende vaart naar de lift, die ons naar de tweede verdieping brengt, waar opnieuw een heel parcours volgt naar de O.K.

Het valt mij op dat de mensen op de operatiekamer altijd in een hogere versnelling lijken te staan. Ze zijn luidruchtiger en sneller, ze benoemen alles wat ze doen, ze vragen veel en lachen hartelijk. De adrenaline is hier niet op de bon. Het zetten van een infuus mislukt twee keer, maar dat kan ook nog straks, wanneer ik onder zeil ben. Ik word overgebracht op de operatietafel en kijk ondertussen naar het plafond, een zee van licht, doorkruist door lange lijnen. Ik maak kennis met de goedlachse Pepijn Polm, die mij vraagt wat er gaat gebeuren. Dat doen ze altijd heb ik gemerkt, aan de patiënt vragen voor welke operatie hij komt, ook om vergissingen te voorkomen. Ik krijg een kapje op mijn mond en neus met de opdracht flink door de ademen…

Ate Vegter, 2 februari 2023