Podcast

https://atevegter.wordpress.com/2021/11/05/2343-podcast/

Het is een week zonder al te veel reliëf. Ik kan niet zeggen dat er niet veel gebeurt, want alles gaat gewoon door. Persoonlijk hou ik erg van al die gewone dagen die zich aan elkaar rijgen tot de parelketting van ons leven. Er kan mij niet weinig genoeg gebeuren. Mijn nucleaire behandeling is voorlopig uitgesteld omdat het nog te goed gaat en bij mijn weten heeft er nog niemand zijn abonnement opgezegd vanwege mijn column. Daar moet toch eens verandering in komen.

Toch is er wel een klein hoogtepunt te melden. Ik heb mijn eerste podcast gemaakt. Ik wist vorige week nog van niks, maar Michel van Huis aan het Water belt zaterdag of ik een video wil maken over mijn ziekte als case study voor de vrijwilligers, zodat ze het niet alleen over programma en beleid hebben, maar ook over echte mensen zoals ik. Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik gevleid ben door het verzoek en mij graag wentel in de aandacht van anderen zonder dat ik daar al te veel voor hoef te doen. En wat is een video anders dan een stukje schrijven? Ik vind het gelijk leuk, maar ben wel bang dat mijn haar niet goed zit of dat ik al te chagrijnig kijk, want ik kijk meestal minder opgewekt dan ik mij voel, maar goed.

Woensdagmiddag rij ik naar de studio in Purmerend. Het is een saai gebouw met veel lege kamers, maar gelukkig is daar Michel. We praten wat en hij stelt voor eerst een podcast te maken en daar de video, zodat hij in de video weet wat hij moet vragen. Zo gezegd zo gedaan en voor het eerst zitten we samen aan een tafel, ik voor een green screen zo groot als een wereldkaart, met twee enorme microfoons voor onze neus. Op tafel ligt ook nog zijn iPhone als back-up. Wo ist technik dort ist versagen, zoals 25 jaar geleden een Duitser in Freiburg zei, toen een snaar van mijn gitaar brak.

Na de podcast ruimt Michel de microfoons op en zet de camera klaar en geeft mij een clipje wat ik op mijn jasje bevestig. Ik ben blij dat ik aan deze kant zit en me over de techniek geen zorgen hoef te maken. We doen hetzelfde verhaal nog een keer, maar nu met beeld. Dan is het klaar en we praten nog wat na. Michel vraagt of ik nog wat foto’s kan opsturen die mijn verhaal ondersteunen en die hij achter mij kan projecteren op het green screen. Een leuk klusje voor Lief. Op de terugweg rij ik nog even langs de DekaMarkt voor de laatste boodschappen.

Ate Vegter, 5 november 2021

https://atevegter.wordpress.com/2020/08/21/1878-huis-aan-het-water/