Prostaatkanker

Kanker brengt veel gevoelens met zich mee die moeilijk zijn te omschrijven. Wat is bijvoorbeeld het gevoelsmatige verschil tussen Zoladrinezuur en Zoladex? Ik weet het precies, maar hoe vertel ik dat aan iemand die nog nooit met een van beide heeft kennisgemaakt? Een lotgenoot van de prostaatkankerpatiëntenvereniging zal het verschil al wat gemakkelijker kunnen duiden. Eerst even wat het doet: Zoladrinezuur versterkt de botten en Zoladex bestrijdt je testosteron. Ik schreef dat een paar dagen geleden ook op als een van de antwoorden op de vraag hoe het met mij gaat.

Toen dat stukje af was realiseerde ik mij dat ik alleen maar had opgeschreven wat mij overkomt. Dat dat stukje over iedere prostaatkankerpatiënt had kunnen gaan en dat het heel weinig vertelt over mijn gevoelens. Zoladrinezuur geeft een gevoel alsof je bloed dik is als stroop, je wordt er een beetje stijf en houterig van en het is prettig om veel water te drinken, dan is het in een paar uur over. Soms voel je het opeens ’s nachts nog opkomen. Zoladex vermoordt je libido en geeft je een leven zonder seksuele opwinding.

Dat zegt eigenlijk nog niet veel over mij. Hoe ga ik daar dan mee om. Ik zeg altijd, nou gewoon, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Kijk, ik ben van oudsher een gereformeerd jongetje dat ook aan tantra heeft gedaan. Beide heb ik al jaren geleden achter mij gelaten, omdat ik teveel van het gewone leven hou, maar van beide heb ik iets geleerd. Het gereformeerde jongetje heeft geleerd nee te zeggen. Ik ben wel in de wereld maar niet van de wereld. De tantrist leert ja te zeggen tegen alles wat zich in het leven voordoet. Zeg maar ja tegen je kanker. Dat heb ik vanaf het begin ook gedaan. Ik heb het nooit erg gevonden om kanker te hebben. Echt niet. Ik vind het interessant en boeiend en ik ken het AVL inmiddels op mijn duimpje. Jij gaat naar Zuid-Amerika of Spanje en ik ga naar het ziekenhuis. Beide is spannend en mijn kosten worden betaald door de verzekering.

Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat Piep heel jong haar vader zal verliezen. Dat maakt mijn tranen gemakkelijk los, maar dat is heel iets anders dan het idee dat ik er zelf over een paar jaar niet meer ben. Daar kan ik heel goed mee leven. Het maakt mij op een bepaalde manier zelfs levendiger. Prostaatkanker hebben is een soort versneld ouder worden. Je weet dat je er aan dood gaat, maar het duurt gelukkig nog even. Ik realiseer mij dat ik nog maar een fractie heb gedeeld van alles wat er in mij omgaat, maar ik zit toch al weer aan de 450 woorden. Volgende keer verder. Een lekke band en autopech, dát is pas vervelend!

Ate Vegter, 28 september 2022

https://atevegter.wordpress.com/2022/09/28/2675-prostaatkanker/