Prostaatkanker is een reis voor het leven 2

Maandag ben ik naar het Antoni van Leeuwenhoek geweest voor de zevende chemokuur. Dat duurt alles bij elkaar zo’n beetje een halve dag en dan krijg je ook nog een lekkere lunch. Mijn bijwerkingen staan nu op vijf: ik ben mijn haar kwijt, mijn nagels voelen vreemd aan en het is alsof ik op zachte kussentjes loopt. De zenuwuiteinden daar zijn net als haar en nagels snel-delende cellen en die neemt de chemo er graag als toetje bij. Ik ben door de operatie impotent en incontinent, maar  ik voel mij daardoor niet aangetast in mijn mannelijkheid. Ik heb sinds kort een katheter, waardoor ik van de lekkage af ben en weer overal ongehinderd naartoe kan. Niemand wil een katheter, maar het klereding geeft mij mijn leven terug om het maar duidelijk te zeggen.

Ik vind het niet erg om prostaatkanker te hebben. Dat vinden mensen soms vreemd, maar het is een aartsluie kanker die graag de tijd neemt. Dat past wel bij mij. Ik heb over het algemeen geen pijn en ik vind het interessant om mee te maken. Papa, jij vindt alles interessant, zei mijn dochter van veertien laatst, toen ik haar de verkleurende nagels van mijn handen liet zien. Dat is wel waar en er zijn ook wel diepere en pijnlijke lagen aan de hele geschiedenis, maar daar kan ik mij niet elke dag mee bezighouden. Ik leef het liefst een zo gewoon mogelijk leven zonder bucketlist.

Ik begrijp heel goed dat mensen zich graag blauw betalen om in een vreemd land aan het andere eind van de wereld waarvan ze de taal niet spreken bestolen te worden en dan met veel plezier terugkomen van vakantie om dat allemaal in geuren en kleuren te vertellen aan iedereen die het horen wil. Ik begrijp dat best, maar ik ga elke keer weer opnieuw naar het AVL voor een zeker net zo spannende scan of behandeling, die in zijn geheel door de verzekering betaald wordt, afgezien van het eigen risico, een bedrag waarvoor je nog amper een weekend naar Parijs kunt tegenwoordig. Wordt vervolgd.

Ate Vegter, 6 april 2023

www.atevegter.wordpress.com