Redelijk wel

De mensen vragen wel eens hoe het met mij gaat, net zo goed als ik dat wel eens aan andere mensen vraag. Meestal zeggen we dan goed of goed hoor, afhankelijk van de tijd die we nodig hebben om elkaar te passeren. Soms zeg ik ook wel eens naar omstandigheden redelijk wel, zoals mijn vader vroeger nog wel eens zei, maar dat klinkt toch steeds oubolliger en gedateerder, wat helemaal niet vreemd is, want mijn vader is al bijna veertig jaar dood.

Maar soms, als je dan net even wat meer tijd hebt, kijken mensen je in de ogen aan en dan zeggen ze, ja, maar hoe gaat het nu echt met je en dan vertel ik ze dat ik nu toch wel langzaam maar zeker achteruit aan het kachelen ben. Dat ik last heb van vermoeidheid en dat ik de dag dat ik niet moe ben prijs als een aardappel tussen de steenkolen. Dat ik het idee heb dat het sinds de laatste twee behandelingen met Lutetium psma wel weer wat beter gaat, maar dat het soms ook moeilijk te zeggen is hoe het precies gaat, terwijl de vraag toch vrij nauwkeurig is. Ik denk dat velen die een of andere ziekte hebben die ervaring met mij delen en dat mensen die dan toevallig net even niet ziek zijn het ook een moeilijke vraag vinden. Maar dat geeft niks. Moeilijke vragen zijn het examen van het leven, ze zijn de toets des tijds.

Ik kan nog wel zeggen dat het heel goed gaat met mijn aangezichtspijn. Sinds ik op de pijnpoli van het AVL ben geweest, waar ik een heel plezierig gesprek had en Carbamazepine als medicatie kreeg, is de pijn nagenoeg verdwenen. Soms is de pijn zo weg dat ik me niet meer kan voorstellen hoe erg de pijn was, of erger nog, hoe het zal zijn wanneer hij terugkomt. Dat gaat dus goed. Verder ben ik nu zo’n dikke elf jaar onderweg met mijn prostaatkanker en staat de psa op ruim 1100 en kan ik nog steeds met een gerust hart zeggen dat de laatste twintig jaar tot de gelukkigste van mijn leven behoren, al ben ik ook wel eens chagrijnig. Kanker zegt wel iets, maar toch ook weer niet alles.

Ate Vegter, 27 november 2023