Uitzaaiingen

Het is een goed gesprek met de oncoloog. Zeker omdat we elkaar al een tijdje niet gezien hebben. Hij schrikt wel als hij ziet hoe strompelend ik mij voortbeweeg van de wachtruimte naar de spreekkamer. Het ontroert mij ook dat hij dat nu opeens ziet, maar na een paar minuten is iedereen weer hersteld. Lief is er gelukkig ook bij.

Ik moet hem wel even op zijn donder geven, want het is de bedoeling dat hij van elke gesprek een verslagje maakt voor de huisarts en toen ik vorige week bij de huisarts was, bleek ze nog nooit iets van hem gehoord te hebben, terwijl ik straks wanneer ik uitbehandeld ben overgedragen word aan de huisarts, die dan het laatste stukje mag meelopen. Hij belooft beterschap en daarmee is de zaak afgedaan.

Nu komen de serieuze zaken aan de orde. Ik heb veel pijn in het hele prostaatgebied, waarschijnlijk door uitzaaiingen in het ruggenmerg. Na dit bezoek ga ik beginnen met de pijnstilling. Dat kon nog effe niet eerder omdat je met oxycodon niet mag autorijden en ik eerst naar deze afspraak wilde. Achteraf hadden we ons gemakkelijk door iemand kunnen laten brengen, maar daar hebben we nu niks meer aan. Ik krijg ook nog een weekje prednison om wat aan te sterken en daarna belt hij om te vragen hoe het is. 

Voorlopig even geen behandeling want het laatste lutetium psma infuus heeft de psa behoorlijk omlaag gefietst en dat is precies waar het om gaat. Mogelijk kan ik over een tijdje nog een infuus doen en daarna lonkt en nog een chemo-behandeling, als ik daar allemaal fit genoeg voor ben. Maar dat is dan zo ongeveer het laatste wat ze kunnen doen en dan ben ik echt uitbehandeld. Ik ben nog niet zo ver om dat aan te gaan en te voelen hoe dat is, maar, zoals mijn goede vader zei: elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. En er zijn er ook die zeggen dat ik moet genieten zolang het nog kan. Vooruit dan maar. We doen het dag voor dag.