Voorbij gewone mensen

Nu ons feestje voorbij is en onze verjaardagen zich bij het verleden hebben gevoegd, nu de donkere kant van de maan is uitgespeeld en de spanning is opgelost als mist op een grijze ochtend, nu de dagen weer gewoon zijn en het nieuws achter de schermen blijft, nu is er weer alle ruimte voor de lichte zijde van de zon.

We hebben ons zonder kerk vrijgemaakt van zorgen, we hebben niet het idee gehad dat god een vinger heeft uitgestoken, maar het is net zo waar en absurd om te beweren dat jullie gebeden zijn verhoord zonder dat ze misschien zijn uitgesproken. We hebben de tijd achter ons gelaten dat we alleen maar in de hemel konden komen door ons aan te sluiten bij de enige ware kerk buiten welke geen zaligheid is. Wat is het toch ironisch dat juist die kerk na tachtig jaar de geest gegeven heeft, de geest bevrijd heeft van haar verleden, net zo als wij zijn losgezongen van de benauwende gedachten die ons de laatste weken hebben bezwangerd. Dat de hemel verder voor eeuwig leeg zal blijven, alleen bewoond door die paar mensen die zo gelukkig waren in die korte tijd in de enige ware kerk op te groeien en te sterven, het is een groot wonder dat aan hen is geschied.

Het is heerlijk om Lief weer blij te zien lachen en ook ikzelf voel een nieuwe, vrije golf van tijd opkomen in de branding. Ik lig na een spannende morgen in het ziekenhuis loom in mijn middagbed te luisteren naar de zoete vocalen van Pink Floyd, terwijl Lief met een van haar vriendinnen op Strandvier haar zegeningen telt. Hoe anders was het nog een paar dagen geleden en hoe heerlijk en vrij is het leven nu door een simpele uitslag en een goed gesprek.

Nu ben ik loom lezend begonnen in een nieuw boek, Normale mensen van Sally Rooney, wat ik een heel grappige titel vind en een zo vertrouwde naam terwijl ze een nieuwe ster aan de schrijvershemel is. Ik lees haar graag en zou ook graag schrijven over gewone mensen, maar die ken ik eigenlijk niet.

Ate Vegter, 23 mei 2023