Wat overblijft
Ik ben zoals altijd precies op tijd. Zelden ga ik veel te vroeg weg, zodat ik in alle rust kan rijden, parkeren en naar binnen lopen. Nooit ben ik echt te laat. Altijd plan ik het zo krap dat ik het net haal of net niet. Eigenlijk ben ik net te laat voor de eerste afspraak, maar voor de oncoloog ben ik op tijd. Daaraan voorafgaande moet ik meten en wegen. Gewicht hoog, bloeddruk laag, saturatie oké, hartslag 80.
Ik wacht nu op de afspraak met dokter Vincent. Het is niet druk. De wachtkamer is leeg. Ik weet wat hij gaat vertellen, namelijk dat de PSA is gestegen. De dalende kromme die ik nog ken van Wiskunde en Statistiek daalde de vorige keer al zo weinig, dat hij nu onverbiddelijk zal zijn gestegen. Ik ben aan de beurt.
Vincent legt alles uit en dat betekent dat de Abiraterone niet meer voldoende bijdraagt aan mijn herstel, pardon, aan de remming van de tumoren. We gaan over een maand twee scans doen, het bot en de weke delen, er is geen haast bij. En er wordt nog wat nader onderzoek gedaan naar mutaties van het Lutetium 177 PSMA, wat mij aan Parijs doet denken. Daarna gaan we bepalen welke behandeling zal volgen, Docetaxel, Cabazitaxel, Radium 233 (werkt alleen op botuitzaaiingen), Olaparib of immuuntherapie. We nemen hartelijk afscheid en ik hoef bij de balie geen nieuwe afspraak te maken. De uitnodiging voor de scans volgt vanzelf.
Ik rij naar huis en lees de krant. Het cryptogram is niet al te moeilijk. Ik lees een stuk over de Amerikaanse komiek Ali Wong en kijk een stukje van haar op Youtube. Omdat ik beelden van mijn telefoon ook op de tv kan bekijken doe ik dat. Ze is zwanger, grof en grappig. Na haar komt Sarah Millican, die nog grover en grappiger is, maar niet zwanger. Dat helpt.
Piep komt thuis en we eten samen een broodjes kroket uit de airfryer. Buiten in de tuin is het warm en op een van de laatste mooie dagen van het jaar zoek ik de koelte van de slaapkamer op. Ik ga even een dutje doen, want het verdriet wijkt niet zo gemakkelijk uit mijn lichaam. Bij het wakker worden pak ik de Verzamelde Gedichten van Rutger Kopland. Ik open het boek zoals ik vroeger toen ik nog geloofde vaak de bijbel opende op een willekeurige plaats en kijk, het bestaat nog:
Commentaren
I
Het al zo vaak hebben gezegd,
zoveel pogingen al hebben gedaan
en ontdekt hebben dat
het niet was gelukt.
Wat valt er nog meer te zeggen
van een afgekloven bot,
een schoon, wit, glad bot:
het ligt daar in het gras.
Wat overblijft, volmaakte rest,
volmaakt onbelangrijk.
5 reacties
Wat schrijf jij mooi. En wat een indringend gedicht van Kopland.
Net als in "Antoni" is het ook niet best als je op deze site terechtkomt. En toch is het ook hier goed toeven, het is een warme liefdevolle wereld, waar eenieder er alleen maar op uit is, elkaar te steunen.
Blijf schrijven, ik blijf je lezen.
Hanneke
Dankjewel Hanneke! Fijn dat je het mooi vindt. Ik schrijf elke dag een stukje over van alles en nog wat op www.atevegter.wordpress.com Kom maar lezen!
Heb op je link geklikt en wie schetst mijn verbazing dat ik daar direct de plaat zie die ik op dit moment aan het luisteren ben: Songs in the key of life van Stevie Wonder, niet wetende dat het 45 jaar geleden was dat deze uitkwam. Bijzonder!
Ik beloof niet dat ik elke dag ga lezen, maar wat je hier schrijft op kanker.nl zal ik zeker volgen.
Een vreemde zienswijze van deze dichter / schrijver. Een overgebleven bot is een afspiegeling van tijd en bestaan het einde van een levenscyclus als volmaakt onbelangrijk te omschrijven, en een nieuwe cyclus als voedingsbron voor grond daar waar wij dagelijks op lopen en ons doet voeden.
Mijn reactie wellicht volmaakt onbelangrijk
Sterkte
Beste Ate, wat me blijft hangen is dat ene zinnetje... 'want het verdriet wijkt niet zo gemakkelijk uit mijn lichaam'
Het doet me pijn, want 'hét' dóet ook pijn! De situatie waarin je zit, bepaald niet rooskleurig. Pijnlijk, naar en verdrietig, ook al (be)schrijf je het nog zo nuchter..
Sterkte als understatement, maar ik wens het je wel.
Lieve groetjes Hebe