Beren op de weg......

Wat zit een mens toch raar in elkaar. In het heetst van de strijd, tijdens de chemo's en operatie en ook na de operatie, was ik euforisch. Ik kon alles, voelde me zo enorm sterk en als ik heel eerlijk ben genoot ik ervan dat iedereen in mijn omgeving vol bewondering uitsprak dat ik zo sterk was, dat ik zo positief bleef. Ook als reacties op mijn blog kwam vaak de opmerking binnen, wat ben je sterk, hoe hou je het vol, ik maak een diepe buiging voor je etc.... Het deed (en doet) me enorm goed.
Nu is de strijd gestreden (dacht ik) en nu zie ik opeens allemaal beren op mijn weg. Ik ga het paasweekend met mijn zus en drie vriendinnen een lang weekend naar Schiermonnikoog. Bij het boeken, een aantal maanden geleden, had ik er enorm veel zin. Nu ligt het als een steen op mijn maag. Wat als ik wat vergeet mee te nemen.....wat als ik daar een lekkage krijg etc. Ik heb er vannacht zelfs slecht van geslapen. Gisteren heb ik met mijn zus afgesproken dat ze met de trein hier heen komt zodat we samen met de auto de reis kunnen ondernemen. De andere drie gaan vanaf Enschede met een auto. Super lief van mijn zus het kost haar heel wat uren extra reistijd. Ik denk als ze niet naar mij toe zou komen ik misschien wel afgehaakt had.
Wat een verschil in gevoel bij mij tussen het eerste deel en het tweede deel. Nu wil ik graag voor de dingen weglopen. Thuis voelt vertrouwd en veilig en als er dan iets mis gaat is het zo weer opgelost. Op dit moment kost het met moeite om uit mijn veilige omgeving weg te gaan. Gelukkig het ik in dit geval mijn zus als stok achter de deur.......Ik snap het zelf niet zo goed. In Augustus vorig jaar ben ik met het vliegtuig naar Servië geweest, dat koste me minder energie dan nu dit tripje naar Schiermonnikoog. Nu maar hopen dat alles goed gaat en ik door deze ervaring minder beren ga tegen komen........