De moeilijkste kant, tot nu toe, van zo ziek zijn!!!

Ik verbaas mij zelf en mijn omgeving steeds over met mijn innerlijke kracht die naar boven komt en mijn positiviteit. Mijn moeder vraagt wel eens of dat echt is, zo opgewekt als ik soms ben en ja....dat is echt. Meestal voel ik me positief en gaat het goed. Natuurlijk zijn er de hele moeilijke momenten.
Van nature ben ik positief en maak ik mensen vaak vrolijk. Een vriend zei eens een keer: ik wordt altijd vrolijk als ik jou zie binnen komen, je hebt bijna altijd een lach op je gezicht. Nu maak ik mensen verdrietig, vooral de mensen die heel dicht bij mij staan. Ik zie het aan ze, hoor het en voel het. Dat geeft mij een heel naar gevoel. In het ziekenhuis, als het zo confronterend is dat ze je daar in een bed zien liggen met het infuus in je arm. Als ze weggaan en je dan achter moeten laten, ik voel dan hun verdriet en machteloosheid. Mijn moeder, die te ver weg woont om zo maar even voor een kopje thee of koffie langs te komen. Zo is er zoveel wat je zo graag anders zou zien. Maar het geeft me ook ongelofelijk veel steun dat ze er voor me zijn.
Vanmiddag tijdens het wandelen moest ik heel erg aan mijn vader denken. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden aan darmkanker. Hij was daarvoor al in een versneld verouderingsproces gekomen en erg emotioneel (altijd al geweest). Ik ben zo blij dat mijn vader dit niet hoeft mee te maken. Hij zou er denk ik niet mee om kunnen gaan. Ik mis hem maar ben ook blij dat hij dit niet ziet en voelt. Ik voelde me tijdens de wandeling van vandaag even weer heel dicht bij hem en dat was fijn.

Mijn voorgaande blogs: https://www.kanker.nl/miekek/blog