Even rust
Ruim twee weken geleden had ik een blog geschreven, met knippen en plakken ging er iets mis.......... en weg blog. Ik had geen zin om opnieuw te beginnen en liet het maar even zo. Ik merkt dat het voor mij veel makkelijker is om iets te schrijven als ik goed in mijn vel zit en me sterk voel dan om iets te schrijven als het niet zo goed gaat.
Mijn werk is inmiddels voorbij. In een heel prettig gesprek met mijn leidinggevende hebben we besloten om mijn contract niet te verlengen. Ik zit nu voor de derde week thuis en ik heb het gevoel of er een ontzettende last van mijn schouders is gevallen. IK HOEF EVEN NIETS........wat was ik daar aan toe. Natuurlijk is er ook verdriet dat het werk dat ik met zoveel plezier deed nu echt verleden tijd is maar het ging echt niet meer.
Inmiddels ben ik ook voor twee gesprekken bij de psycholoog geweest. Er is gelukkig een klik en er blijkt toch heel veel onverwerkt verdriet te zitten, diep weggestopt maar dat nu naar de oppervlakte komt. Tijdens het hele traject dat ik heb doorstaan, heb ik mijn emoties "in de wacht" gezet. Ik ging maar door: voor chemo 3 dagen opgenomen, hup de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam meteen even buiten wandelen; tijdens de opname: hup op de hometrainer die daar stond; tussen de chemo's door: regelmatig naar mijn werk, vlak na de operatie mijn werk al weer voor een paar uur opgepakt, ga zo maar door. En nu is het even op!!!Ik denk dat het ook wel een soort vluchtgedrag was om er niet teveel bij stil te staan wat er allemaal gebeurde en dat herken ik nu ook nog wel. Op de dagen dat ik me goed voel (niet te moe) wil ik alles in één keer doen: huis poetsen, sportschool en eigenlijk ook nog wel een eind wandelen. Op de dagen dat de moeheid of lusteloosheid overheerst vlucht ik weg in series kijken op Netflix. Lekker niet nadenken!!Bij de psycholoog komen alle emoties los: mijn stoma, mijn vermoeidheid, onzekerheden over de controle die begin maart staat gepland, onzekerheid of ik weer aan het werk kom, nog een stukje verwerking van het motorongeluk van 6 jaar geleden.
Op zich niet erg dat ik dat even weggestopt had. Er was tijdens het proces van chemo's en operatie wel prettig dat ik me zo sterk voelde. Nu is er tijd en ruimte om het mentaal ook te verwerken. Stap voor stap, met hulp. Het zal even tijd kosten maar ik kom er wel!
Nu eerst op 3 maart de echo en dan (pas) op 8 maart de uitslag bij de uroloog.
Mijn werk is inmiddels voorbij. In een heel prettig gesprek met mijn leidinggevende hebben we besloten om mijn contract niet te verlengen. Ik zit nu voor de derde week thuis en ik heb het gevoel of er een ontzettende last van mijn schouders is gevallen. IK HOEF EVEN NIETS........wat was ik daar aan toe. Natuurlijk is er ook verdriet dat het werk dat ik met zoveel plezier deed nu echt verleden tijd is maar het ging echt niet meer.
Inmiddels ben ik ook voor twee gesprekken bij de psycholoog geweest. Er is gelukkig een klik en er blijkt toch heel veel onverwerkt verdriet te zitten, diep weggestopt maar dat nu naar de oppervlakte komt. Tijdens het hele traject dat ik heb doorstaan, heb ik mijn emoties "in de wacht" gezet. Ik ging maar door: voor chemo 3 dagen opgenomen, hup de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam meteen even buiten wandelen; tijdens de opname: hup op de hometrainer die daar stond; tussen de chemo's door: regelmatig naar mijn werk, vlak na de operatie mijn werk al weer voor een paar uur opgepakt, ga zo maar door. En nu is het even op!!!Ik denk dat het ook wel een soort vluchtgedrag was om er niet teveel bij stil te staan wat er allemaal gebeurde en dat herken ik nu ook nog wel. Op de dagen dat ik me goed voel (niet te moe) wil ik alles in één keer doen: huis poetsen, sportschool en eigenlijk ook nog wel een eind wandelen. Op de dagen dat de moeheid of lusteloosheid overheerst vlucht ik weg in series kijken op Netflix. Lekker niet nadenken!!Bij de psycholoog komen alle emoties los: mijn stoma, mijn vermoeidheid, onzekerheden over de controle die begin maart staat gepland, onzekerheid of ik weer aan het werk kom, nog een stukje verwerking van het motorongeluk van 6 jaar geleden.
Op zich niet erg dat ik dat even weggestopt had. Er was tijdens het proces van chemo's en operatie wel prettig dat ik me zo sterk voelde. Nu is er tijd en ruimte om het mentaal ook te verwerken. Stap voor stap, met hulp. Het zal even tijd kosten maar ik kom er wel!
Nu eerst op 3 maart de echo en dan (pas) op 8 maart de uitslag bij de uroloog.
11 reacties
Je hebt de WIA, en de IVA, als we het goed hebben begrepen. De IVA, is een 100% afkeuring. je hebt dan ook geen sollicitatieverplichting of wat dan ook. je gaat er zeker, net als met andere uitkeringen, op achteruit, maar bent zo wel van alle andere verplichtingen vrijgesteld. En het is vast tot aan je 67ste. Mocht je weer aan de bak willen, dan vraag je een herkeuring aan. Je hebt geen pensioenopbouw meer, en volgens ons is je vakantiegeld in je maandelijkse uitkering inbegrepen. Maar wij zijn ook net pas mee aan de slag gegaan, en weten ook nog niet alle inns en outs van.
XX Joke en Tom
wat in de afgelopen jaren is gebeurd, alle tijd daarvoor dus doe lekker rustig aan. Ik hoop dat 8 maart een hele mooie
uitslag gaat geven waardoor ook wat minder ballast en uiteraard duim ik met iedereen mee. Heel veel liefs van mij xxx