Mijn "chemo vriendinnetje"

Gisteren kreeg ik via de mail het bericht dat iemand die ik leerde kennen via de Daniel den Hoed is overleden.
Tijdens mijn tweede chemokuur werd er een dame (ik noem haar hier X) op mijn kamer geïnstalleerd die al erg ziek was. Tijdens de intake gingen de gordijnen om het bed dicht maar ik kon alles volgen (fijn die privacy in een ziekenhuis) en ik toen ik hoorde dat ze dezelfde kuren zou krijgen als ik (Etoposide en Cisplatine) was mijn aandacht gewekt. Bij de vraag of ze kaal zou worden hoorde ik dat de verpleegkundige zei dat dat niet echt waarschijnlijk was. Dus dan hoef ik niet meteen een pruik te regelen was de reactie van X.
Toen het gordijn openging heb ik toch maar even aangegeven dat de oncoloog tegen mij had gezegd, dat ik zeker kaal zou worden en maar het beste meteen een pruik kon regelen. Het is zo ontzettend rot als je je haar verliest en je nog geen alternatief hebt. Het contact was gelegd maar op dat moment kwam er verder weinig van praten: er moest infuus worden geprikt, informatie opgeschreven etc......Ik was even van mijn kamer weggeweest en toen ik terug kwam was het bed weg. Bij navraag bleek dat ze naar een éénpersoonskamer was gebracht omdat ze te ziek was om de drukte van een vierpersoonskamer aan te kunnen. X had wel bij de verpleging aangeven dat ze graag wilde dat ik even bij naar "op bezoek" kwam omdat ze het fijn vond om met iemand te praten die dezelfde kuren kreeg.
Alles van die weken erna ga ik niet herhalen maar er ontstond een band. Ik kwam altijd op maandag voor mijn chemo en op dinsdag kwam dan mijn "vriendin". In overleg met de verpleging is het altijd gelukt om op de zelfde kamer te komen. We hebben veel gepraat, veel gedeeld. Ook veel gelachen en er ontstond een warme band. X was de enige met wie ik de behoefte had om in contact te blijven en dat was wederzijds. Een van de liefste herinneringen ga ik nu beschrijven: Ze was heel creatief en had de bovenste ringen van een paar plastic bekertjes afgeknipt die ze aan het omhaken was. dat omhaken deed ze bij drie ringen en deze werden verbonden door een kort lijntje, ze gaf aan dat dat zo handig was om alle sjaaltjes op te hangen. Ik gaf aan dat ik dat een super leuk idee vond en het heel handig was, al die sjaaltjes, je weet soms niet waar je ze moet laten. Ik zou die dag weer naar huis gaan. Ze bleef maar haken en haken en vijf minuten voor dat ik naar huis ging gaf ze het haakwerkje aan mij met de woorden: nu vergeet je je chemo vriendinnetje niet meer.
Via de mail hebben we regelmatig contact gehad, ze was een lieve warme, meelevende vrouw. Gezien de afstand en het feit dat ze steeds zieker werd ben ik maar één keer bij haar thuis op bezoek geweest. Ik wist dat ze niet beter zou worden maar dat het zo snel zou gaan had ik niet verwacht.
Lieve X ik zal je nooit vergeten, rust zacht en veel sterkte voor haar geliefden die ze achter laat.