Mijn levensreddende ??!! operatie.

Tja en dan nu de operatie. Donderdag 8 januari wordt ik opgenomen. Ik zie er enorm tegen op maar ben redelijk ontspannen. 's Middags wordt er nog even bloed afgenomen en de neussonde wordt ingebracht. Hier heb ik enorm tegenop gezien maar eigenlijk viel het wel mee, alleen bij het neusschotje was het even heel vervelend. Op dat moment dacht ik nog: toch wel wat voorbarig, ik kan vast wel eten na de operatie.
9 januari: ik mag meteen om 08.00 uur naar boven. Ik ben nog steeds redelijk ontspannen en maak grapjes met de anesthesist-assistent.Het infuus wordt ingebracht en ik lig geduldig te wachten tot ik gehaald wordt voor de OK. Dan komt de anesthesist naar mijn bed en zegt: ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat de operatie vandaag door gaat; het slechte nieuws is dat er een spoed geval tussendoor is gekomen en dat gaat op zijn minst twee uur duren. Dat is op dat moment een grote teleurstelling. Ik wordt terug naar de afdeling gebracht, moet natuurlijk wel nuchter blijven en krijg gelukkig wat Dormicum waar ik heerlijk op slaap.
Dan om 12.30!!!! Is het zover. Ik mag weer naar boven voor een operatie die 6-8 uur kan duren. Het wachten voor mij was heel vervelend maar wat een aanslag ook voor het team dat deze operatie gaat uitvoeren (die waren niet betrokken bij de spoedoperatie omdat de Da Vinci Robot nodig was voor die operatie moest ik en het hele operatieteam wachten). Het gaat nu heel snel en voor ik het weet lig ik in mijn hele lelijke blauwe operatiejasje en witte steunkousen tot de liezen op de operatie kamer en zie ik ook eindelijk die Da Vinci Robot. Een van de assistenten zegt nog: zo jij ligt wel erg om je heen te kijken, ik heb toen aangegeven dat het mij echt intrigeert dat ik mede door een robot wordt geopereerd en eigenlijk ook heel benieuwd ben hoe dat gaat. Ik heb later ook nog een filmpje gekeken over de Da Vinci Robot http://youtu.be/VJ_3GJNz4fg.Het gaat nu heel snel. Het hele team staat om mij heen en ze lopen een checklist na of alles klopt en of alles en iedereen er is. Indrukwekkend!!!Voor ik het weet ben ik diep onderzijl.
Om 00.30 wordt ik wakker op de PACU. Wat een hel van pijn maar dat duurt gelukkig maar heel even. Snel is de pijnmedicatie zo ingesteld dat het goed te dragen is. Of het nu door mijn morfineroes komt of dat het niet goed gecommuniceerd wordt maar ik heb daar een paar keer aangeven dat ik het zo naar vond dat ik min twee meiden en man niet gezien had en ik dacht dat ze na de operatie ook helemaal niet in het ziekenhuis waren geweest. Later hoor ik van hun dat de operatie om 19.30 afgelopen was en zij meteen naar de PACU zijn gegaan waar ze tegelijk met mij aankwamen. Door de operatie was ik zo onderkoeld dat ze me in slaap hebben gehouden en met warmte dekens en blowers mij zo snel mogelijk weer op temperatuur probeerden te krijgen wat dus tot 00.30 heeft geduurd.De PACU is een geweldige afdeling, er staan maar 5 bedden en je wordt met een kamara bewaakt. Zodra je je beweegt staat er iemand naast je die vraagt of er iets voor je gedaan kan worden. Heel vervelend daar was dat ze het zakje van de stoma op de OK niet goed hadden dicht gemaakt en dat was dus gaan lekken met als gevolg een nat bed. Tja dan moet toch het bed verschoont worden en dat ik niet leuk met je pijnlijke net geopereerde lijf.
De volgende dag wordt ik rond 12.00 uur weer naar de afdeling urologie gebracht. Heb die dag en dag er na nog heel veel geslapen o.i.v. morfine en de narcose. Wel ben ik er de hele tijd mee bezig geweest dat ik zo snel mogelijk wilde bewegen. Voor de operatie had ik nog een gesprek met de uroloog en die gaf aan dat de meest voorkomende complicatie bij deze operatie een ileus is. Komt vrijwel bij elke man voor en bij heel veel vrouwen maar die hebben iets meer kans om dit te voorkomen. De enige invloed die je er zelf op kan uitoefen is zo snel mogelijk bewegen waardoor je darmen weer op gang komen. Ook het kauwen van kauwgum heeft een positieve uitwerkingen, hierdoor worden maagsappen aangemaakt. De eerste 4/5 dagen waren heel vervelend, vooral het vele liggen. Op een gegeven moment weet je niet meer hoe je moet liggen en in elke houding voel je je oncomfortabel of je hebt pijn. Ook het eten is een drama, ik kan niets wegkrijgen, voel me misselijk en schuif alles wat ze me voor zetten aan de kant. Toch maar goed dat ik bijvoeding via die vervelende neussonde krijg.
Tja en dan komen eindelijk je darmen op gang. Dat heeft bij mij voor de meeste pijn gezorgd! Ik heb zitten huilen op de WC. De details zal ik jullie besparen maar het was erg heftig en ook nu nog, thuis is elk toilet bezoek een marteling maar heel langzaam gaat het iets beter.
Alles gaat verder goed, volgens de artsen een heel mooi stoma (ook al voel ik me daar nog iets anders over), ik beweeg goed, eet inmiddels weer mondjes maat (ben op dit moment 3,5 kilo afgevallen) en de pijn is goed onder controle. Van de artsen mag in donderdag (6 dagen na de operatie) al naar huis. Eest lijkt me dat een heerlijk idee maar in de loop van de dag schrik ik daar toch een beetje voor terug. Ik ben zo moe, voel me nog zo onzeker en alleen al het aankleden lijkt mij een niet te nemen hobbel. De volgende dag (na eindelijk een nacht goed te hebben geslapen) voel ik me wel instaat om naar huis te gaan en kan ik me er ook op verheugen. Rond 12.00 uur verlaat ik het ziekenhuis, weliswaar in een rolstoel maar medisch gezien is alles meer dan uitstekend gegaan.
Het accepteren van mijn stoma kost nog wat moeite en soms ben ik heel emotioneel. Bij de chemo wist ik: dit gaat over, bij de operatie wist ik: dit gaat over. Als ik 's morgens in mijn bed wakker wordt met een slang en een nacht zak aan mijn lijf weet ik: dit gaat niet meer over en soms kost me dat toch aardig wat traantjes. Maar tegelijkertijd wil ik er dan aan denken dat dit een levensreddende operatie is geweest (als het PA verslag straks tenminste een beetje goed is) en ben ik ook heel blij dat dit allemaal mogelijk is.


Mijn voorgaande blogs: https://www.kanker.nl/miekek/blog