Toeleven naar de eerste CT-scan na cystectomie

Ups en downs, dat is mijn leven op het moment. Gelukkig meer ups dan downs maar zo af en toe kan het me behoorlijk aanvliegen. Het is nu drie maanden na de cystectomie en op zich gaat het heel erg goed. Ik denk niet meer de hele dag aan mijn stoma, durf wat langer te wachten met "plassen" en het leven voelt weer redelijk normaal. Doe veel leuke dingen en ga veel weg. Feit blijft dat mijn prognose, als ik het goed begrepen heb, de komende vijf jaar niet verder komt dan fifty/fifty. Dat is best spannend!Gelukkig ben ik iemand bij wie het glas altijd half vol is, dat is iets waar ik dankbaar voor ben, dat heb je of dat heb je niet! In de kleine kring van mijn gezin zie ik dat het heel anders kan zijn. Het aan de zijlijn staan heeft op allemaal een zware impact gehad en de één kan daar beter mee om gaan dan de ander, wat niet wil zeggen dat het voor allen niet even zwaar is geweest. Zo zie ik bij één van mijn dochters dat die het emotioneel slecht kan verwerken. De week van de operatie is zij min of meer ingestort op haar werk waar iedereen gelukkig heel veel begrip voor had maar nu lukt het haar nog steeds niet om het werk weer goed op te pakken. In het begin hadden we hier wel wat woorden en strubbelingen over maar mijn leerschool was in deze dat je niet van iedereen kan verwachten dat die even sterk is. Het heeft haar echt een trauma opgeleverd, zoals ze zei: mama als ik vrij nam het afgelopen halfjaar was het omdat jij voor een CT-scan moest, chemo kreeg of een belangrijke uitslag kreeg, het laatste half jaar is als ik terug kijk een zwart gat voor mij en ik ben heel bang dat je dood gaat, ik kan je niet missen. Tja en wat moet je dan zeggen. Ik kan niet garanderen dat het goed gaat, ik heb een positief gevoel waar ik me aan optrek. Dat gevoel van achterom kijken en een zwart gat zien ken ik ook, maar als ik vooruit kijk zie ik heel veel licht. Ik probeer dat aan haar over te brengen, aan te geven dat mjn gevoel zo positief is en dat ik denk dat ik echt aan de goede kant van fifty/fifty zit. Nu maar hopen dat het haar lukt om het ook meer positief te gaan bekijken.
4 mei, mijn eerste scan na de operatie, het komt dichterbij en als ik heel eerlijk ben speelt het ook steeds vaker door mijn hoofd: als het nu eens niet goed is.........Soms, als ik het heel erg naar mijn zin heb, gaat de gedacht door mij heen: ik moet het niet te leuk gaan vinden, anders is het zo tegenslag als de kanker straks misschien terug komt.
Gelukkig lukt het nog steeds om die gedachten weer om te keren naar positieve gedachten, soms heel snel en soms duurt dat wat langer en valt het leven me zwaar. Ups en downs!!!

Mijn voorgaande blogs: https://www.kanker.nl/miekek/blog