2021-12-10 bolle buik en beetje bang

Hier in de VS heb je heel veel van van alles en niet in de laatste plaats is dat eten. En in het kader van een laagje opbouwen voor eventueel moeilijkere tijden die patienten van mijn type kunnen doormaken, dacht ik: kan wel ff dooreten. Normaal let ik wel een beetje op mijn gewicht en daarbij behorende buik, maar dus nu daar vanaf geweken. Wat bleek al was dat je toch maar zoveel kan eten en dan is je maag vol en dan ga je je bij meer eten toch maar naar voelen dus na enige tijd alweer deze flink-dooreten-en-dik-worden strategie al min of meer achter me gelaten. Tot ik mij een paar dagen geleden een beetje opgeblazen begon te voelen in mijn buik. Even controleren: mijn buik leek ook echt boller! Nu moest ik uitsluiten dat het toch van dat eerdere vele eten kwam dus vanaf dat moment echt nog "normaler" gaan eten.
Opmerking:
Definitie "normaal" = WEL: 3x per dag een matige hoeveelheid eten. NIET: tussendoortjes als: chocola, chips of  losse zachte sponzige witte boterhammen met hagelslag of vlokken

Maar die buik wordt niet minder. Ook het opgeblazen gevoel niet. Ik wist ook niet echt of het meer werd. Zat al te denken om met een centimeter te gaan meten, maar nog voordat ik gekeken hebt of ik uberhaupt zo'n ding hier kon vinden, strandde ik al in details over of je bij het meten dan weer je buik in of uit moet houden en zoja hoeveel: dus ingewikkeld ingewikkeld ....laat maar.
Ik herinner me wel dat in het begin net na de operatie ook dit gevoel had, maar toen was ik 1 brokje ellende en dit was maar een klein ding wat ik wel als een logisch bijverschijnsel kon accepteren: is ook geleidelijk aan verdwenen. Maar nu dus terug van weggeweest. Ik Avl bellen : nou ja, je weet het al wat je dan te horen krijgt: het standaard lijstje met vragen waar je niks wijzer van wordt. Wilde ik meer weten, dan moest ik maar langskomen.....Dat gaat nu even niet, dus kreeg ik als advies dat als het aanhoudt, dat ik maar daar (dus dat is hier) een huisarts moet raadplegen. Ok, even aanzien dus. Maar nu weer een dag verder en het is nog niet minder geworden.
En ja, misschien is het allemaal onzin, want ik heb geen pijn, geen koorts en maandag ben ik terug en heb ik afspraak als sowieso in ziekenhuis, maar wordt toch een beetje nerveus. Want ik had ook geen pijn of koorts toen ik in augustus  j.l. bloed begon te plassen..... En van de 3 vrienden die ik in de afgelopen jaren heb verloren aan kanker zaten er 2 in de laatste fase ook met zijn opgezwollen buik.
Dus toch serieuzer nemen en informeren hoe het hier in de VS gaat om naar een huisarts te gaan? Tot op heden niet veel beter dan in NL. Als je geen spoed hebt, dan kun je niet zo even binnenlopen in elk geval: het fenomeen "inloop spreekuur" lijkt hier dus ook iets uit de oude doos. Dus ga ik straks dan maar naar een soort eerste hulp. Schijn je ook net als in NL 3 uur+ voor uit te moeten trekken: ik ga het maar zien als een toeristisch uitstapje. Plan is om er straks rond 9 uur langs te gaan (het is nu 3:30 am)
To be continued.....