Het leven gaat voorlopig gewoon weer door!

Veel slechte nachten, pieker veel en slaap slecht. Ik denk 24/7 aan wat mij te wachten staat, wat als er weer afwijkende cellen in de snijranden te zien zijn door de PA? Wat dan...nog een operatie, dan gaat het een borstamputatie worden, dat kan niet anders. Op hoop van zegen! Ik laat weinig merken en zien aan de mensen om mij heen. Dat is mijn manier om mij staande te houden. Heb een afspraak bij de mammavpk, ik heb afspraakjes bij de vleet!! Aangezien mijn ZK een fusie aangegaan is loop ik in 3 ziekenhuizen tegelijk. Ik moet dus goed opletten waar ik moeten wezen. Je zal maar oud en slecht ter been waardoor je afhankelijk bent van het openbaar vervoer. De politiek maakt het er niet makkelijker op voor de ouderen! Ik kan even mijn ei kwijt bij de mamma vpk en ga weer verder. Vervolgens heb ik een een afspraak bij de oncologische chirurg. Vervelend allemaal zegt hij .....wat ik beaam. Hij verteld wat hij gedaan heeft bij de 1e operatie, dat hij toch flink wat weefsel weg had gesneden maar dat de calcificaties gewoon niet te zien zijn. De chirurg moet afgaan op waar de marker zich bevind en waar de draad op bevestigd zit, gewoon dus dikke pech!!! Ik zeg het is hoe het is.... Ik krijg zo snel mogelijk een afspraak voor de 2e operatie. Er zal ditmaal een andere plastisch chirurg bij zijn, de mijne is dan op vakantie. Ik krijg ditmaal een vrouw, zij komt uit het AVL, daar ben ik wel blij mee. Ik geef aan dat ik wel eerst kennis wil maken met haar. De afspraken gaan gemaakt worden en worden telefonisch doorgegeven. Op het werk gaat het goed, in het begin durfde ik nog even niet te tillen maar ook dat ging weer vanzelf, zonder dat ik er erg inhad zette ik mijn schouders er alweer onder. Ik voelde mij prima. Hoorde achteraf wel dat mijn collega's zich zorgen maakten om mij, maar het lukte mij goed om werk en privé te scheiden. Nu wachten op de definitieve datum voor de 2e operatie, het is een hoop gepuzzel om gelijk de oncologisch chirurg en de plastisch chirurg in te plannen. Een week daarna krijg ik een belletje, de operatie staat gepland en ik krijg de datum door. Ben blij dat ik nu weet waar ik aan toe ben. Nu kan ik het doorgeven op mijn werk. Het liefste wil ik het net zo doen als de vorige keer, een paar diensten ruilen. Dan heeft niemand er last van, echter dat wil mijn coördinator niet ze zegt "Ik meld je ziek". Vervelend maar oké doe maar het is niet anders zeg ik!!!!