2 weken post op en Trouwdag

Twee weken al. Twee weken pas. Soms is het het een, dan weer het andere. Het was dinsdag even schrikken, nadat de drains er uit waren gegaan die vrijdag ervoor, kwam er snel vocht in mijn appelflapjes, zoals ik mijn ieniemienie borstjes liefkozend noem. En het linker litteken was wat rood. Neeee, geen ontsteking alsjeblieft, was alles wat er door me heen ging. Ontstekingen waren de boosdoeners in 2007 na de 1e operatie: amputatie beide borsten met directe reconstructie en siliconen protheses. Nou dat liep dus fout. De dag na de operatie had ik al zo'n pijn onder mijn rechter prothese. Maar dat was van de operatie zeiden ze. Ook toen de pijn aanhield en bij vlagen heel erg pijn deed. Er is een hechting per ongeluk door een zenuw gegaan. Gebeurt wel eens vaker. Heel vervelend, maar zodra de hechtingen gaan oplossen, na ca 6 weken, dan is het over. Echt. Ik mocht naar huis. Ik had al een bed geleend om in de woonkamer te kunnen blijven slapen. Maar van slapen kwam er niet veel. Als ik overeind kwam, schreeuwde ik het uit van de pijn. Uiteindelijk om 5 uur s morgens het ziekenhuis gebeld. Natuurlijk is er geen arts dan, maar ik mocht om 7 uur terugbellen. Dat gedaan en ik mocht komen. Gelukkig was er iemand die me kon brengen naar Amsterdam. Weer opgenomen. Iemand opperde dat het misschien kwam doordat een hechting aan het borstbeen vast zat. Als ik op mijn rug lag, voelde ik niks, maar zodra kwam ik omhoog, dan kon ik gillen van de pijn. Er moest een foto gemaakt worden, ja dat moet, om naar de ribben te kijken. Strompelend, kreunend in de rolstoel naar beneden, foto moest staand met mijn armen wijd... ik heb mijn lippen kapot gebeten. Terug in de rolstoel en eindelijk mocht ik weer gaan liggen. Een van de verpleegsters had zo een medelijden met me, dat ze de hele tijd naast mijn bed zat of heel dicht in de buurt bleef. Ik heb wat gehuild bij die vrouw. Toen kwam de uitslag, niks te zien. De lieve verpleegster opperde om de borst in te pakken met tape. Ze had gezien dat ik die "borst" steeds omhoog hield. Dus ingetaped en ja... eureka, dat hielp. Ik kon zitten. Dus mocht naar huis. Om de dag bij de fysiotherapeut de tape laten verwisselen. Twee weken later droop het vocht door de tape heen. Terug naar het AvL.  En.. meteen door naar de operatiekamer. Eenmaal weer wakker zag ik dat de rechter prothese er uit was. Ik huilde, zo verdrietig was ik. Ik had necrose. Dood weefsel. En dat doet giga veel pijn. Ook was de boel ontstoken. Twee weken later was ook de linker kant geinfecteerd en weer onder het mes. Ik was "plat". Heb 9 maanden plat gelopen, waarvan 3 maanden 2x daags spoelen om de ontstekingen uit mijn lijf te krijgen. Dat kwam de thuiszorg doen; ik kon het niet. Dus, dat gaat er weer door me heen als ik dat rode vlekje zie op het litteken. Maar na zorgvuldig onderzoek in het AvL is het geen beginnende ontsteking, maar irritatie van het litteken door het schuren van het bh topje dat ik draag. Vanaf dinsdag draag ik een geknoopte sjaal, voor stevigheid maar ook om die plek te ontlasten. Of ik doe een dik gaasje eronder, dat helpt ook. Die rode plek zit er nl nog steeds, maar word niet erger gelukkig. En nu is het zaterdag. Twee weken en een dag na de operatie. Ik voel me best goed. Voel mijn appelflapjes wel. Ze schommelen. Vooral als ik loop. Dat is irritant en soms een steekje erin, dat is pijnlijk. Dus ik doe het nog heel rustig aan. De 6 weken zijn pas voor een derde voorbij. En vandaag is het onze trouwdag; 8 jaar getrouwd met mijn vriendje, mijn maatje, mijn alles. We hebben lekker gegeten in ons favoriete vd Valk restaurant. Het geplande weekendje weg hebben we geannuleerd. Dat komt later wel. De helft van zijn vakantie zit er ook al op. Een vakantie die vooral thuis plaatsvindt in onze heerlijke tuin. We houden allebei van detectives en kijken elke dag een paar afleveringen. Ik maak het goed met je hoor, mijn lief. Volgend jaar gaan we weer lekker samen op vakantie. Met appelflapjes.