Hier ben ik weer

In februari barstte de bom. De darmprobleem-bom. Vanaf de kerst was er al iets mis. En begin februari kreeg ik pijn. Rechtsonder in mijn buik. Nu ben ik bekend met het Prikkelbare Darm Syndroom, al 45 jaar. En heb daar diverticulitis bij. Al 2 keer eerder gehad, een ontsteking in de dikke darm. Maar dat was toen links onder. Dat is het meestal. Nu dus niet. Daarom was er verwarring, misschien blindedarmontsteking? Ik kwam vrijdagmiddag bij de huisarts. Na onderzoek nog even bloedprikken op ontstekingswaarde. Als het onder de 20 was, mocht ik naar huis met pijnstilling. Het was over de 200. De huisarts had inmiddels het ziekenhuis al gebeld dat ik er aan kwam. Mijn man gebeld en samen naar de spoed eisende hulp. Super lief ontvangen. Maar toch wachten, want ik was niet de enige. Kreeg wel flinke pijnstilling, dus het was te doen, ik kon ademen. Na (bloed)onderzoek en een scan, bleek het toch de diverticulitis te zijn. Een flinke ontsteking. Rechts. Maar... door mijn hele dikke darm zitten die instulpinkjes, divertikels. Meestal zitten ze alleen links, bij mij dus overal. Ik mocht niet eten en drinken, want eigenlijk verwachtten ze dat ik nog geopereerd zou worden. Een stoma werd genoemd. SCHRIK. Wachten tot morgen. Nieuwe bloedwaarde 195, lichtjes gedaald. Nog geen operatie, maar een dubbele kuur Antibiotica, 2 verschillende soorten ook. Godzijdank reageer ik nog steeds op antibiotica. Na 36 uur zonder eten en drinken, ging het de goede kant op en kreeg ik een kopje thee. hemels! En een beschuitje, nog lekkerder. En slapen. De 3e dag voelde ik me een stuk beter en de 5e dag mocht ik naar huis met de AB kuren mee in tabletvorm. Ik ben ontsnapt. Ontsnapt aan een stoma, aan een stuk darm wat weggehaald kon worden. Voor nu dan. Want er zitten veel divertikels. Een volgende keer zal ik wellicht niet zo een mazzel hebben. Ik moet meer vezels eten. Dat gaat in tegen het eiwitrijk dieet dat ik al ruim een jaar volgde; ik was er 13 kilo mee kwijt geraakt. Maar... mijn darmen zijn belangrijker. Dus... vezels eten en tellen of ik elke dag genoeg binnen krijg. En duimen... geen ontstekingen meer please...... Nu, 2 maanden later, begin ik me eindelijk weer beter te voelen. Minder angstig dat het terug komt, al ligt dat altijd op de loer. Dit verhaal heeft op zich niks te maken met kanker, waar het op dit forum toch meestal over gaat. Ware het niet, dat ik elke 5 jaar een darmscreening krijg in het Antoni van Leeuwenhoek. Darmkanker zit in de familie. Mijn broer heb ik er aan verloren. Hij werd slechts 49. En die 5 dagen in het ziekenhuis, heb ik elke keer gedacht... nu ga ik... ik ga mijn broer achterna. De lente is begonnen, nieuw leven kondigt zich overal aan. En gelukkig mag ik nog even blijven. Voor nu.