Soof

Let op! Voor wie de film Soof 3 nog wil gaan zien, lees niet verder want er komen spoilers aan.

Zo, na deze waarschuwing ga ik verder. Al had ik ook wel graag een waarschuwing gehad over deze film. Gezellig met 5 ladies gingen we er heen, Ladies Night in Almere. Dat betekent, naast een nieuwe film, gratis drankje en hapje, leuke stalletjes in de bioscoop en de tombola met aardige prijzen en natuurlijk, de goodiebag na afloop. Altijd een soort van romcom (romantische comedie). Dus daar hadden we ons ook op ingesteld. Soof 1 en 2 waren dat ook absoluut. Soof 3 is toch een tikje anders. Zeker voor ons. Ikzelf net herstellende van de prothese verwijdering. Een vriendin nog lang niet herstellende van het verlies van haar vriendin. Een vriendin die in haar familie genoeg ellende meegemaakt heeft. En de 2 anderen, daar weet ik t niet helemaal precies van. Maar die ook onder de indruk waren. De avond begint super leuk. Even voorstellen en waar ken ik jou ook al weer van? Want ik had op facebook de vraag gesteld wie er mee wilde. Naar de Ladies Night. En 4 wilden graag mee. Tot de dag ervoor 1 moest afzeggen omdat ze corona had gekregen. Maar ze wilde haar kaartje graag afstaan. En dat lukt. Dus toch met zijn vijven. Een gezellige avond. De film begon eindelijk, na veel reclames natuurlijk. Vrolijke Soof in haar restaurant. Stoot zich ergens aan en voelt. Aan haar borst. Onder haar oksel. Een bultje. Nou, dan weet je het wel he. Wij wel in ieder geval. Ik voelde een hand naar me toekomen, Bemoedigend kneepje en gaat het? Ja, het gaat. We kijken verder. Soof is een lieve vrouw, gescheiden maar eigenlijk nog gek op haar ex, 3 kinderen en haar dochter komt met een verrassing terug uit India. Een tweeling, jongens, waarvan er 1 gay is en de ander vlogt. Alle ingredienten zijn aanwezig voor veel lachsalvo's. En dan toch... Soof heeft borstkanker. Toen ze het eenmaal vertelde aan haar familieleden en de behandelingen en operatie voorbij kwamen, hielden wij niet meer op met huilen. Wat een rotfilm, zeiden we tegen elkaar, half lachend. Ach, het komt er wel uit nu, zei iemand. Ja, kan je wel zeggen. Waar een film al niet goed voor is. Ik moest ook steeds denken aan een Harry Potterfilm. Mijn broer was dat jaar overleden, 49, uitgezaaide darmkanker. En in deze Harry Potterfilm gaat er een jongen dood. Zijn vader rent van de tribune naar hem toe, ondertussen met een huiveringwekkend geschreeuw...mijn zoon, mijn zoon uitbrengend. Ik hield het niet meer. Een eindeloze rivier van verdriet kwam uit mij. Ik zag mijn vader, die gek van verdriet was om het verlies van zijn zoon, die flauw viel toen het lichaam van zijn zoon werd weg gedragen. En nu, bij Soof, kwam deze herinnering terug. Tezamen met de herinnering aan mijn operatie van 6 weken geleden. En de gevolgen daarvan. Mennnn wat een tranendal. Daartussen hebben we ook gelachen. Net het echte leven. Verdriet en vrolijkheid wisselen elkaar af, duwen elkaar soms weg, omdat dat andere gevoel er ook mag zijn. Niet alles weglachen. Niet alles achter een masker laten. Niet altijd hetzelfde antwoord op dezelfde vraag: Hoe gaat het met je? Jaaa goed hoor. Het gaat niet altijd goed. Het gaat niet altijd goed. En dan komen er tranen. Van verdriet, van onmacht, zelf nog van wat woede en frustratie. Door Soof. Dankjewel Soof. Het heeft een beetje lucht gegeven, die tranen. En net als met jou, komt het wel goed met mij. Beetje bij beetje. Soms met tranen en soms met gelach.