Geen uitzaaiingen !!

17 december 2022

Goed nieuws! Géén uitzaaiingen !!!!!!

Dat is heel goed nieuws! De tumor is ingegroeid in het spierweefsel, de lymfeklieren zijn opgezet en op de MRI en CT-thorax; geen enkele uitzaaiing!!!!

Het nieuws is goed en moet ook weer even indalen. De hele dag gister en vandaag, vannacht LOL, denk ik steeds alleen maar: geen uitzaaiingen, geen uitzaaiingen !!!

Ook dit geloof je bijna niet! Wat zijn de afgelopen tien dagen een in en in-verschrikkelijke, afschuwelijke, haast niet te dragen tijd geweest. En wat mochten wij liefde ontvangen, ontmoeten, heel veel liefde! Het gebeuren hier, deze site, dit punt, het heeft ons er ook doorheen gesleept. Ik heb mijn gedachten, angsten, onzekerheden kunnen toevertrouwen aan “papier” wat ik vaker doe maar hier komen en kwamen zovele reacties, lieve, begrijpende, steunende, fijne, meelevende, toffe, grappige reacties.

Enfin, gisteren schreef ik voor we vertrokken nog even snel:

16 december 2022

Vandaag gaan we het horen, de eerste gedachte als ik ontwaak. Hoe laat zou het zijn? Vannacht had ik een onderbreking, het was toen 18 over 2. Toch weer in slaap gevallen. Je bent ook al wakker, het is zes uur, zeg je me. Fijn! Gelukkig is de nacht voorbij! En we hebben geslapen! Op een gegeven moment ben je gewoon zo moe, dan slaap je wel! De koffie-discussie barst los, het resultaat is zoals gewoonlijk. Ondertussen gieren de zenuwen door onze lijven en zijn we, gek genoeg?, ook heel kalm. We grappen, alter ego Bernie Benz bemoeit zich er mee. Ik meld hem dat hij zijn snuit moet houden en zich vandaag moet gedragen. En nee, hij mag niet mee. Als ik de gordijnen open zie ik dat het gesneeuwd heeft, heel de wereld is wit! Het is een poedersuikerlaagje, mooi! Na de eerste koffie neem ik een douche.  Daarna zoek ik mijn blauwe pantalon, ik blogde deze eerder gestreken te hebben, ik heb gejokt, was het van plan gisteren, had geen zin. Bedacht me, morgen tot we vertrekken heb ik tijd zat. Nu kan ik die broek niet vinden!? Ik wordt er kribbig van. Je aanschouwt het tafereeltje en komt aangelopen met mijn broek. Lag gewoon op de plek waar je altijd je kleding neerlegt. Ik had gekeken, nou ja! En laten we onze energie ergens anders voor gebruiken, zeg je. Ja! Pffffff, het is een rare ochtend.

Onze telefoons staan vol met lieve appjes. Je hebt er een van je “baas”, hij heeft een kaarsje voor je aangestoken in een kapelletje waar hij vaker komt. Lief! Zo lief! Dat is van een vriend! Iemand die ook weet wat het betekent; kanker, zijn vrouw werd getroffen.

Zoals ik mijn broek zocht, zoek jij je grijze sweater. Die was gestreken door onze strijkmevrouw. Waaaaar is die mand?? Ik heb hem ergens geparkeerd waar ik dat normaal gesproken nooit doe. In mijn atelier annex naaikamer? Inderdaad daar staat ie, naar binnen geschoven, stond in de weg. Je komt naar beneden met de sweater aan en een kaartje, die lag er tussen. Weer en ook zo lief, ze hadden “geen woorden” en schreven er toch een paar. Zo lief, bemoediging, medeleven, zo fijn! Ik app gelijk even met het bijbehorende verhaal van de verdwenen wasmand.

De avond ervoor bedacht ik me dat dit voor een moeder, welke moeder dan ook, zo verschrikkelijk moet zijn! De spanning en de angst moet voor elke moeder ondraaglijk zijn! We gaan eerst langs je moeder!

Je roept me, kijk eens El, zit ie goed? Je hebt daar meer ervaring mee (maandverband en kraammatrassen red.) Je luier! Het is net een fietszadel van bovenaf, zeg ik. LOL! Ja hij zit prima zo! Breedste gedeelte achter ongeveer gepositioneerd waar je zitknobbels zitten, ruimte genoeg voor wat poep. Ik kijk nog even naar je als je rondloopt, zien ze ‘m niet? Nee, onzichtbaar. Je zou er vleugels van krijgen.

We waren geheel voorbereid, voor zover je je kunt voorbereiden op wat je niet weet.

Het was koud en erg mistig, toch alsof er een warme deken over ons wordt heen gelegd. Je gaat de auto krabben en maant mij binnen te blijven totdat je daarmee klaar bent. Je schoenen Ellen, is dat handig? Het zijn geen high heals en ja, in stilte geef ik toe dat een paar stevige stappers mogelijk handiger zijn, het oog wil nog steeds wat. Dan vertrekken we, op naar . . . naar wat?  Je rijdt heel rustig, we hebben geen haast. De automobilist achter ons houdt ruim afstand, fijn! Eentje op je achterbank zou nu niet fijn zijn, alsof hij het weet! Met mijn auto-rij-angst zeg ik toch nog voorzichtig te zijn, het is verraderlijk glad, alsof je dat niet weet voeg ik snel toe. Soms is die angst nog sterker dan dat ik weet dat zwijgen goud is. Onderweg naar Tilburg wordt het lichter, de zon doet zijn best om erdoor te filteren. Er ligt hier ook minder sneeuw. Aangekomen bij ETZ, prima locatie vanaf ons thuis, parkeren de auto. Het kaartje verdwijnt in mijn mobielomslag en ik benoem het nog even aan je, straks hoeven we dan (misschien) niet te zoeken. Op het parkeerterrein lopen mensen met van die stevige stappers en gelukkig is de weg hier schoon denk ik, toch goede keuze die chique stappertjes van me, maar inderdaad . . . Op ons gemak lopen we de hal in. Route 23, langs longziekten naar de MLD afdeling. Hier ben ik eerder geweest; voor het bevolkingsonderzoek, bijna twee jaar terug. Ik was eruit gepikt en gelukkig had ik alleen twee poliepen, ook nog goede en mag binnenkort weer voor controle. We melden ons, we zijn een half uur te vroeg. Van haasten houden we niet en van te laat komen al helemaal niet.

Het is niet druk, er zitten een paar mensen. Ik kijk op de klok, de tijd kruipt en dan ineens worden we geroepen, ik heb het geen kwart voor elf zien worden. Ze verteld ons het nieuws, zegt dat je voor deze kankersoort nog jong bent, ook een mazzeltje want je conditie is ook nog eens top! Dat gaat zeker helpen vent. En ondanks de kanker, stadium drie, en je onvermijdelijke toiletbezoekjes ga je elke dag trainen, extra! Op de fiets naar je werk, ook al is dat voor een paar uurtjes want je bent ook erg vermoeid. Je doet het toch maar! Het programma wordt dus radiotherapie, chemopillen, tezamen heet dat chemoradiatie, een maand, daarna rust van een week of acht en dan opereren. En in 15% van de gevallen is de kanker dan verdwenen en is een operatie niet meer noodzakelijk, wij rekenen op een operatie, kan het alleen meevallen. De tumor zal een dusdanige grootte hebben om eerst qua grootte bestreden te worden, alvorens te opereren en dan zitten er opgezette lymfen. Logisch dat die opgezet zijn, die bestrijden je kanker en wellicht zitten er foute cellen in, die zitten erin en zijn niet uitgezaaid.

Geen uitzaaiingen!

Dat is gewoon een goede prognose, je kan gewoon, wat is er nog “gewoon” na deze dagen?, genezen. Het wordt wel een pittige tijd. Een maand chemoradiatie, je zal nog vaker gaan poepen; je klachten zullen verergeren, maar in de rustperiode erna kan dit verbeteren. En we weten, geen garanties! Je wordt strontziek maar wat is een maand in een mensenleven, opper ik? Ja, makkelijk opperen voor mij, jij moet het ondergaan. Ik weet, je zei het me, je doet dat met heel veel liefde voor mij, voor al je geliefden! Knappert! En chemopillen ik ervaar dat op dat moment als niet zo erg met een heel dik vraagteken. We worden vandaag (gisteren red.) gebeld voor een afspraak komende week met de oncoloog en de chirurg sluit later aan. Het gesprek neemt ongeveer een uur in beslag en hierin kunnen we onze vragen voorleggen en zullen alle details worden besproken. We zijn gebeld gisteren, aankomende dinsdag 14.00 uur, top! De zorg is goedgeregeld in het ETZ, ze schakelen snel en maken de afspraken met de wetenschap dat het uitkomt, zeker, je ziet er naar uit want je wordt geholpen! Op weg naar genezing of verlichting.

Geen uitzaaiingen! Wat menigeen van hier ons zo toewenste, het is waar jongens, vet!

Gisteren had ik een berichtje van ook een “partner van”, de lieverd, ze wenste ons dat ook, zo lief terwijl ze aan de vooravond staat van een ingrijpende, enge en geen risicoloze, zware operatie. Ik heb haar als een van de eerste een berichtje gestuurd met de uitslag, ze leeft zo mee!

Vanmorgen hebben we saampjes, in goede balans, zoals we dat altijd doen, de benedenverdieping gepoetst. Het enige in de huis wat “bij” was, waren de pleetjes, die hebben heel wat schoonmaakdoekjes en chloor te verstouwen gekregen en dat hou ik voorlopig nog wel even vol. De geurlampen aangestoken aldaar want er hangen “luchtjes”. Alles is weer spic en span, het was hoog nodig en we hebben er de energie voor, fijn! De kerstlampjes staan allemaal aan, het is lekker warm hier en gezellig.

Dit weekend houden we, naast onze schoonmaakwoede, lekker rust. Morgen gaan we een trap hoger, samen poetsen. En uitrusten van die afgrijselijk 10 dagen van het stempel “kanker” tot de uitslag en behandelplan. Wat mij opvalt is dat deze periode door velen als een van de ergste wordt ervaren, zo ook door ons. En er is niks voor, niks tegen. Wel is er heel veel liefde, zo ervaarden wij. We hebben onze toekomst terug gekregen, zo ervaren wij dat. We kunnen en mogen weer plannen maken. Je leven staat op zijn kop! De bodem is onder je voeten weggezakt. Je bent verward, gedesoriënteerd. De overleefstand staat AAN! Automatische piloot, een kip zonder kop.

Gisteren toen we het ETZ verlieten liepen we terug door de grote hal. Daar staat een beeld, een mensje, wat zal het zijn? 1.30 meter hoog? Prachtig! Een beetje Giagometti-achtig, grote voeten, wat uit verhouding en toch klopt het. Hij steekt zijn arm op en lijkt te zwaaien? Hoi te zeggen? Ik kan het niet laten en geef het (voorzichtig!) een high-five! Ik wens dat ik dat mag blijven doen.

Geen uitzaaiingen!