Vogelhuisjes

14 januari 2022

De tweede week chemoradiatie zit erop! We hebben weekend! Twee dagen geen chemopillen en geen bestralingen! Geen wekkers om niet te vergeten op tijd je medicatie in te nemen of om op tijd je halve liter water achterover te kappen zodat je blaas gevuld is tijdens de bestraling. Niet op en neer, geen schema’s, geen afspraken. Hoe heerlijk is dat! Heerlijk! Uitrusten terwijl ondertussen de pillen en bestralingen doorwerken. Vanmorgen doen we een boodschapje en slaan “voer” in voor dit weekeinde. We doen lekker luxe en lekker makkelijk. De betere piepmaaltijden zeg maar. Ook maken we een korte wandeling in de stromende regen en bekijken het laatste stukje nieuwbouw van onze wijk. Onder de plu banen we ons een weg door de modder en plassen, mijn witte gympen zijn bij nader inzien niet doordacht, gelukkig hebben we een wasmachine. Als we terugkomen ga je rusten en ik vertrek naar mijn crea-kamer. O ja, tussen de bedrijven door eten we, vooral jij, en dat is mooi, vanmorgen op de weegschaal, precies 100 kg. Je blijft op gewicht, houden zo! je hebt (nog, geen garanties) weinig bijwerkingen van je behandeling, je bent hoofdzakelijk alleen zo moe. Dat gefragmenteerd poepen, daar was je al aan gewend. Het gaat wel beter lijkt het, de poepstatistiek laat een duidelijke verbeterende trend zien. Minder vaak, geen bloed meer, geen spetters meer en de dunne potloodpoepjes gaan steeds meer op kleine drolletjes lijken. Zou de tumor aan het slinken zijn?, een hoopvolle gedachte, ik hou ‘m vast. Terwijl jij in slaap valt ga ik helemaal los op mijn project “vogelhuisjes”. Oortjes in, jaren 80 en tranentrekkers op mijn oren. Dit helpt mij zo om mijn gedachten, ideeen en tranen de vrije loop te laten. Mijn verdriet te doorvoelen. The Prayer gezongen door Christina Aguilera en Chris Mann draai ik net zolang tot mijn tranen op zijn en ik ondertusssen druk ben met de montage van tweeëndertig vogelhuisjes. Ik ben een kamertje aan het inrichten voor elk klein kind wat onder onze vleugels mag komen, ik heb het Piloskamer* gedoopt. Als je zo’n klein ukkie bent en je wordt te ruste gelegd voor een middagdut, een half nachtje of zelfs een logeerpartij, dan is het wel belangrijk dat je wat heb om naar te kijken als je wakker bent. En het is al een vreemde kamer dus je wil je geborgen voelen en leuk spannend mag ook. Dat zijn de enige ingrediënten die mijn creatieve brein nodig had om de ideeën te laten komen zodat ik nu heerlijk uit mijn dak kan gaan. De aanleiding voor dit aan mijn brein ontsproten vogelhuisjesproject was Moederdag, toen mijn oudste dochter een vogelhuisje – versieren – workshop had georganiseerd voor mij en haar drie zussen . Dus bestelde ik dertig vogelhuisjes, knutselformaat, geen echte. Het was nog even zoeken voor ik gevonden had wat ik zocht, ik weet dan ook precies wat ik wil. Uiteindelijk kreeg is er tweeëndertig! Geen punt, dat komt wel goed. Zwart moesten ze worden, hoogglans, ik hou van bling. En versierd moesten ze worden waarvoor ik allerlei materiaal heb gebruikt van kunstvogeltjes, droogbloemen, strikjes van lint, “rommeltjes” uit mijn naaibox, kralen, veren en gouden accenten. Met een lijmpistool heb ik dat alles erop geplakt. Een gedeelte komt op de muur zodat je die vanuit je bed kan zien en mocht je wakker worden en op je ruggetje liggend naar  het plafond staren; daar zitten er ook een paar. Het was nog een hele tour, eerst rondom geschilderd, net als bij een kledingstuk waar ook de binnenkant mooi moet zijn, toen bewerkt. Daarna kwam de montage; dat heeft nogal wat voeten in aarde gehad, diverse ritten naar de plaatselijke bouwmarkt en het project heeft even stil gelegen in verband met het gebeuren hier. Afgelopen donderdag had ik weer energie genoeg om het muurtje waar ze op komen te witten en nu . . . ze hangen! Allemaal en, niet onbelangrijk, ze blijven hangen. Het eerste project is af! Heden middag voltooid. Ik heb nog een vintage bedje met houtsnijwerk en een commode, eveneens met houtsnijwerk die nog geschilderd gaan worden. Het is even wachten op beter weer. Al was ik al begonnen aan het kinderledikant met klepzijkanten. Het moet, op het houtsnijwerk na, spiegelglad worden en is inmiddels een keer geschuurd en geplamuurd maar behoeft nog zeker een tweede ronde met precisie-schuur machine en wellicht een derde ronde. Daarna gaat er eveneens hoogglans zwart op.Al het oude hang en sluitwerk heb ik gedemonteerd. Er zaten nog originele koperen of messing haken en ogen aan, die ben ik aan het ontdoen van de verflaag en die ga ik oppoetsen om ze later, na het schuur- en schilderwerk, te monteren. Heel modern blijkt, ze verkopen tegenwoordig zwarte kinderledikanten en hele kamers, in mijn tijd ondenkbaar. Hoe hip! Geen klepzijkanten, dat is zelfs van voor mijn tijd, maar een verstelbare bodem zoals in mijn tijd. Wordt vervolgd want dit is slechts het begin, mijn handen jeuken! Plently ideas dan wel projecten om uit te voeren.

Vanavond piepen we onze avondmaaltijd en dan vertrekken we naar boven, nog even flipperen, een filmpje en we zien wel of we het einde van het filmpje halen. Wéér een goede dag! Fijn!

* een zelf verzonnen naam