De tweede ronde

We zijn inmiddels weer een paar dagen verder. Afgelopen zaterdag (9 maart) kon ik gelukkig weer langs bij mijn vader.

Bij binnenkomst schrik ik hoe hij eruit ziet, zijn hoofd, nek en borstkas zijn helemaal opgezwollen. Mijn vader is emotioneel, wilt/durft niet te eten of te drinken omdat het zo "rauw" aanvoelt allemaal. Ik probeer hem gerust te stellen en aan te moedigen toch wat te eten. Met veel moeite eet hij een klein bakje appelmoes op.

Zondag ben ik ook langs geweest en was hij nóg verder opgezet. Je zou denken dat het niet kan, maar toch wel. De artsen kwamen langs, en gaven aan dat we niet lang meer gaan wachten en dat ze hem op de planning zetten om nog een keer geopereerd te worden. Nog een keer geopereerd worden? Ik schrik. Er zit dus blijkbaar nog een gaatje in zijn resterende long, en dat zorgt voor de luchtlekkage. Het kan zo zijn dat het lichaam dit zelf oplost, maar dat doet het helaas dus niet en duurt dus veel te lang.

Op de gang kom ik de dokter nog tegen. Ik vroeg hem of hij de operatie wel aankan, gezien hij niet of nauwelijks eet. Hij geeft eerlijk aan dat ze tijdens het overleg met de artsen dit zeker meenamen in overweging, omdat het gewoon een zware operatie blijft en hij toch behoorlijk verzwakt is. Maar, hij gaf ook aan dit dit ook niet goed gaat. Dus, geen keus en toch opereren.

Gelukkig kunnen we afgelopen zondag nog even lachen om de situatie. Ik krijg de slappe lach, want hij ziet eruit als een hamster, zulke dikke wangen. Haha. Mijn vader moet gelukkig ook lachen. Ik was zijn gezicht met een washandje en hij vind het heerlijk, even fris en fruitig. Mijn vader geeft aan dat hij veel heeft aan de verpleegster van de dag, hij heeft een half uur op de po-stoel kunnen zitten en dat vond hij heel fijn. Hij geeft aan dat zij hem echt door de dagen heen sleept. Ook is ze er de aankomende dagen nog, dus dat is extra fijn.

Ik loop de gang op en spreek de verpleegkundige aan, ik bedank haar voor haar goede zorgen en dat ze zo goed voor mijn vader zorgt. Ook spreek ik mijn zorgen uit. Dat hij mentaal best in de put zit, en dat hij weinig tot niks eet. Ze geeft aan dezelfde zorgen te hebben dus schakelt de diëtist in voor maandag. Tevens vroeg ik aan haar of ze wellicht psychische hulp kan inschakelen voor hem. Ze geeft aan dat ze een notitie maakt, maar ook dat ze zijn toestemming hiervoor nodig heeft. Tja, jullie weten het antwoord al dat mijn vader heeft gegeven: "ik ga niet praten met zon zielenknijper". Oké pap. Jouw besluit. Maar ik heb wel het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen voor hem.

Op maandag en dinsdag kan ik helaas niet langs bij mijn vader, ik heb mijn dochter thuis en heb geen oppas. Ik wil mijn dochter niet meenemen naar het ziekenhuis omdat mijn vader er echt niet goed uitziet. Dus ik heb nauw contact met mijn stiefmoeder. Dinsdag komt het definitieve antwoord: woensdag 13 maart om 13:00 wordt mijn vader voor de 2e keer geopereerd. Dit keer duurt de operatie 1.5 tot 2 uur.

Woensdag 13 maart. Ik stuur mijn vader een berichtje met heel veel succes. Kom op pa, 2e keer. Jij kan het! Ik krijg natuurlijk geen reactie en we wachten, wachten en wachten. Om 13:30 wordt ik gebeld door mijn stiefmoeder. Ze vertelde dat de fijne verpleegster had gebeld, en gaf aan dat mijn vader zo enorm zenuwachtig was en behoorlijk emotioneel. Ze is bij mijn vader gebleven tot ze niet meer verder mocht, en heeft de hele tijd zijn hand vast gehouden. Ik wordt er emotioneel van: dit zijn echt mensen met liefde voor hun vak. Zo ontzettend waardevol! Goed, nu nog even afwachten en we worden straks gebeld hoop ik, rond een uur of 15:00.

15:00 werd 15:30, 15:30 werd 16:00. Ik voel me onrustig worden en bel met mijn stiefmoeder: "bel het ziekenhuis anders even?!" Had ze al gedaan, en helaas wisten zij ook niet veel meer. Afwachten dus... ik zit te duimen te draaien en voel me zo ontzettend nerveus... gaat het wel goed?!

Om 16:40 krijg ik een telefoontje van mijn stiefmoeder, over haar toeren. Ik versta haar niet goed... uiteindelijk hoor ik het en ik breek. Alle spanning komt eruit.

Mijn lieve vader heeft de operatie doorstaan. Alleen, was het allemaal niet heel goed gegaan. Ze moesten de klassieke operatie uitvoeren. Hij heeft een snee van 14 cm, hebben zijn ribben moeten spreiden en hebben nóg een stuk long weg moeten halen om het goed dicht te kunnen maken... mijn hemel... ach pap. Wat een ellende, wat ga je door een hel.

S'avonds kan ik helaas niet naar hem toe, maar hij belt mij verbazingwekkend genoeg op via videobellen. Ik zie hem, en het lijkt wel alsof er 2 vrachtwagens over hem heen zijn gereden... het enigste wat ik kan zeggen is "Oh pap.... oh pappa.... oh wat erg papa.." en huil. Mijn vader probeert me gerust te stellen maar voelt zich ook enorm rot, en we huilen samen.

De volgende dag ben ik gelijk naar hem toegegaan, hij zag er zoveel beter uit dan na de eerste operatie! De drain en het kastje daarvan maakte geen herrie meer, ter vergelijking van de keer daarvoor, toen ratelde dat ding enorm hard en nu niet. Mijn vader voelde zich echt een stuk beter. Ik ging vrolijk naar huis, wat een opluchting.

Mijn lieve dappere vader, held op sokken, hart van goud, altijd goed voor iedereen geweest en zet zichzelf altijd op de laatste plaats. Heeft het geflikt. Zo trots op hem! De dagen erna gaat een beetje met ups en downs, logisch. Ga er maar aanstaan, 2 zware operaties in een week tijd.

Gisteren mocht mijn vader naar huis, ik kon oppas regelen voor mijn dochter en ben erheen geracet. Heb mijn vader de trap op geholpen en hem lekker vertroeteld met koffie, thee en broodjes. Hij heeft het mentaal loei, en echt loeizwaar. Maar, we trekken hem hierdoorheen.

Wat hebben we en zitten we in een rollercoaster. Ik ben bekaf, ga nu zelf een paar dagen goed uitrusten en er dan volop voor mijn lieve vader zijn.  

Liefs, Fran ♥️