Onzekerheid

Het is vrijdag 22 december 2023. Ik heb vrij genomen van werk. Om even bij te komen en genieten van de rust voor de drukke feestdagen. We hebben een roerig jaar achter de rug. In december 2022 zijn we voor het eerst ouders geworden van een prachtig lief meisje maar ik moest voornamelijk enorm wennen aan mijn nieuwe rol als moeder. Mijn dochter zit vandaag (vrijdag 22 december) op de opvang en ik krijg toch opeens de ingeving het gezellig te maken voor kerst, dus huphup. Kerstboom van zolder en optuigen! Ik had er helemaal zin in. 

Nadat ik de kerstboom klaar had staan belde mijn vader me op. Mijn vader, van de oude stempel, nooit praten over z'n gevoel. "Niet zeiken, gewoon doorgaan". Grote mond, maar eigenlijk een held op sokken. Hij vertelde me dat hij al heel lang last had van zijn linkerschouder, hij was meerdere malen bij de orthopeed geweest en ze hadden een foto gemaakt van zijn schouder om te kijken waar een eventuele verkalking zou zitten. Mijn vader was het ziekenhuis nog niet uit of hij had al 3 gemiste oproepen van het ziekenhuis. De radioloog zag iets op de foto, en hij moest terugkomen om een uitgebreide foto te maken en direct bloed te laten prikken. 

Mijn vader zei letterlijk: "ik denk dat dit niet goed is.". Tussen kerst en oud en nieuw zou er een CT scan gemaakt worden en vrijdag 29 december de uitslag. 

Je kan je voorstellen dat dit een enorm beladen kerst was. Toen we bij mijn vader waren met kerst was het mantra: "niet over lullen, ik wil het er niet over hebben". En toch was de dag behoorlijk pittig en hing er een zwaar beladen sfeer... 

Ik had al aangegeven dat ik mee ging naar de uitslag, op 29 december. In eerste instantie wou mijn vader dat absoluut niet hebben. Dus ik had aangegeven dat ik dan wel thuis bij hun zou wachten zodat ik ook snel op de hoogte was van de uitslag. Uiteindelijk mocht ik toch mee met mijn vader naar binnen naar de longarts. 

Half 12 had mijn vader de afspraak.. zul je altijd zien, loopt het uit met 15 minuten. We zaten er natuurlijk al om kwart over 11. De spanning en angst in mijn vaders ogen zal ik nooit meer vergeten. 

"Ja meneer, als ik naar de foto kijk denk ik sterk aan Longkanker. We gaan een hele reeks aan onderzoeken inplannen om te kijken waar we mee te maken hebben. Een Pet-scan en bronchoscopie. Zo snel mogelijk." 

Mijn vader was op van de zenuwen, held op sokken, maar ja, wie zou nou niet bang zijn in deze situatie? Geef de man eens ongelijk.  

Dinsdag 2 januari kon hij gelijk de bronchoscopie krijgen. Mijn stiefmoeder kon hem niet ophalen omdat ze zelf een afspraak had in het ziekenhuis. Of ik hem kon ophalen. Uiteraard doe ik dat! Ik werd gebeld door het ziekenhuis en kon hem ophalen. Toen ik mij melde bij de receptie gaf ze aan dat mijn vader in de kamer, aan het eind van de hal lag. 

Terwijl ik loop door de hal, zie ik mijn vader al klaar zitten. Jas aan, klaar om te gaan. Hij zag mij nog niet. Ik vroeg me af wat er toch door hem heen moet gaan. Hij zat zo ineengedoken, treurig naar de grond te staren. M'n arme vader. Je weet dat iedereen een "houdbaarheidsdatum" heeft, maar Jeetje. De rollen zijn nu wel heel snel omgedraaid. Het was toch gisteren dat ik zíjn kleine meisje was? En hij mijn grote sterke vader die míj altijd zou beschermen tegen de grote boze buitenwereld? Ik voel dat ik boos wordt. Boos op de wereld. Hij verdient dit niet. Niemand verdiend dit. Kutkanker. Laat iemand zijn laatste jaren in vrede leven zonder deze ziekte en dan in zijn slaap gaan ofzo. 

Ik neem mijn vader mee en breng hem naar huis. Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben, omdat ik weet hoe bang hij was voor dit onderzoek. Dat hij het goed heeft gedaan en dat hij dit kan. Alles. Wat er ook komen gaat. Hij reageert timide maar ik weet dat het hem goed doet omdat ik de tranen in zijn ogen zie. 

Even doorspoelen naar gisteren: de pet-scan is achter de rug en mijn vader had weer een afspraak bij de longarts om de uitslagen te bespreken. Ik breng mijn dochter naar de opvang en rij door naar mijn vader, neem hem en mijn stiefmoeder mee naar het ziekenhuis. Het is ongelofelijk wat voor spanning ik mijn lijf voel in de wachtkamer. Ik zie dat mijn vader nog net niet door de grond zakt van de spanning en zie stilletjes een traan over zijn wang naar beneden lopen. Ach pap. Ik vind het zo erg voor je. 

Al snel komt de longarts ons halen en verteld dat de kanker ook in 1 lymfeklier achter zijn borstbeen zit. De plek op zijn long was relatief klein dus dat betekend dat de kanker erg actief is. De longarts geeft aan dat de bronchoscopie niet helemaal gelukt is en hij nog steeds niet alle puzzelstukjes compleet heeft. Er moeten aanvullende onderzoeken gedaan worden.

We weten dat er kanker is maar niet wat voor soort. Nog geen behandelplan en geen prognose of hij dit gaat overleven of wat de overlevingskans is.

De vraag die door je hoofd blijft spoken of dit zijn laatste jaar is op deze wereld. Heeft hij nog wel een jaar te leven? Of 2? Of 5? Of misschien nog maar 6 maanden? De onzekerheid is groot, en ik vind kanker maar eng. 

Ik hoop zo dat er nog genoeg opties zijn en ik nog veel mooie herinneringen mag maken met mijn vader. M'n lieve vader, waarbij ik me op dit moment groot en sterk voor hou, maar waar ik stiekem elke avond aan het uithuilen ben bij mijn man en ik in de nacht lig te malen in bed en toch aan het Googlen ben wat we nog allemaal voor hem kunnen doen. 

Mijn lieve vader, ik hou zo van hem.